Na marginesie życia recenzja

Bardzo lubię styl Stanisława Grzesiuka, barda ulic Warszawy, którego piosenki słyszałam często w domu odtwarzane z płyt. Pamiętne "U cioci na imieninach", "Siekiera, motyka", "Rum Helka", "Bal na Gnojnej", "Komu bije dzwon" czy wreszcie "Nie masz cwaniaka nad warszawiaka" wspominam do dzisiaj i gdy moje wnuki proszą abym puściła jakąś czarną płytę - często słuchamy właśnie Grzesiuka...
Jego piosenki są tak wdzięczne i łatwo wpadające w ucho, że moje wnuczęta znają już ten repertuar. I myślę, że to dobrze, bo warto zachować je w pamięci młodszego pokolenia.

Może się niektórym czytelnikom wydawać, że książka opisująca dramatyczne relacje człowieka zmagającego się z gruźlicą, która wtedy była nieuleczalną chorobą, to jakaś bzdura, pomyłka, że to będzie nudne i tym podobne. Lecz Grzesiuk zawsze potrafił przykuć uwagę czytelnika, myślę, że jak ktoś ma talent do pisania, to z każdego tematu potrafi coś interesującego stworzyć. Mimo ciężkiej choroby potrafił podejść do tematu swojej choroby żartobliwie jak to on, oraz umiał patrzeć na swoje życie przez pryzmat szklanki do połowy pełnej a nie pustej.

Książka "Na marginesie życia" porusza temat osób chorych na gruźlicę, w czasach powojennych to była nieuleczalna i zaraźliwa choroba, więc głównie należało odseparować gruźlików od zdrowych ludzi. Wędrówki bohatera po ówczesnych szpitalach i sanatoriach przeciwgruźliczych, które przypominają mi moje obecne wędrówki po lekarzach i szpitalach oraz próby dostania się do sanatorium..., próbowałam nawet trochę je porównywać.
Grzesiuk w tej książce przypomniał kilka anegdot, które potrafią rozbawić każdego. Na przykład o bezpłodności:

Autor pisze prostym językiem, bez zbędnych ozdobników, zrozumiałym dla każdego czytelnika.
"Na marginesie życia" to trzecia autobiograficzna powieść Stanisława Grzesiuka. Każda z trzech autobiografii jest inna, opisująca inny czas z życia autora. Chociaż są to dość stare wspomnienia, lecz warto je przypominać, poznać losy najsławniejszego warszawskiego barda, grającego na mandolinie a częściej na ulubionej bandżoli, warto również dlatego, że takich cwaniaków- warszawiaków trudno będzie znaleźć obecnie.
Ja wracam do tej książki po latach.
Polecam wszystkim, bo czemu by nie?