Skrawki przeszłości recenzja

Historia o miłości, wojnie, odwadze i tajemnicach.

Pewnej zimnej marcowej nocy w domu Wawrzyńca Wilamowskiego zdarza się okropna tragedia.
Rozalia zasypia podczas karmienia kilkudniowej córeczki Nastki i przydusza ją nieświadomie piersią. Dziecko umiera.
Tej samej nocy ktoś podrzuca do ich domu nowonarodzoną dziewczynkę, mówiąc że jest to mała Wilamowska.

"Kiedy diabeł swojego oseska podrzuca, to ludzkiego zabiera"

Czyją córką jest tak naprawdę dziewczynka? Wawrzyńca czy jego najstarszego syna - Mietka?
Kto jest jej matką?
Jak potoczą się losy tej rodziny?

Saga muślinowa okazała się strzałem w samą dziesiątkę. Dostałam od tej książki dokładnie to czego oczekiwałam. Wątek KAŻDEGO bohatera był niesamowicie wciągający. A działo się naprawdę dużo, bo w domu Wilamowskich było aż ośmioro dzieci.
Każde z nich miało swoją oryginalną historię. Niektóre zakończyły się szczęśliwie, inne wręcz tragicznie, a jeszcze kolejne nadal pozostają nierozwiązaną tajemnicą.

Właśnie dlatego już nie mogę doczekać się kolejnych części Sagi muślinowej !

Książkę z czystym sercem polecam każdemu. Pochłonęłam ją dosłownie w niecałe dwa dni i bardzo żałuję, że tak szybko muszę rozstać się z bohaterami, którzy skradli mi serce. Na szczęście, nie na zawsze! Bo zakończenie ewidentnie sugeruje, że autorka podzieli się z nami dalszymi losami bohaterów.

Co jeszcze warte szczególnej uwagi - autorka w bardzo subtelny i nienachalny sposób podsuwa czytelnikowi ciekawe wątki historyczne. Robi to tak naturalnie, że nawet ktoś niezainteresowany historią z pewnością nie będzie się nudził. Było to idealne dopełnienie i urzeczywistnienie całej tej opowieści, w której dosłownie na wszystko znalazło się miejsce. Naprawdę podziwiam autorkę, że w jednej książce zdołała w tak ciekawy i dobry sposób pomieścić tyle historii i bohaterów, nie zostawiając niektórych na marginesie jedynie jako postać pomocnicza czy poboczna. Poświęciła uwagę niemal każdemu bohaterowi. Anna Sakowicz w roli demiurga sprawdziła się wyśmienicie!

Rzadko mi się to zdarza, ale podczas czytania czasem nie mogłam powstrzymać łez a innym razem rozanielonego uśmiechu.

Ta książka chwyta za serce.