Głusza recenzja

Małżeństwo Brytyjczyka i Amerykanki nie udało się i ona wróciła do Stanów, zabierając córkę. Ojciec, Tom Anderson, były dziennikarz muzyczny, którego kariera zdechła wraz z rozwojem internetu (bo kto jeszcze czyta pisma o muzyce i zespołach), zawiedziony i sfrustrowany swoim życiem, zaniepokojony, że traci kontakt z córką, zabiera kilkunastoletnią Frankie do ośrodka wypoczynkowego „Płytkie Zdroje”. Jak wpadł na to, że dziewczyna lat piętnaście-szesnaście będzie zachwycona wakacjami ze swoim ojcem, na koszmarnym zadupiu gdzieś w lesie, w stanie Maine, bez dostępu do internetu, pozostaje zagadką. Kiepskiej komunikacji nastolatków z dorosłymi, bo chyba nie tylko z rodzicami, poświęcono w powieści sporo uwagi.

Sąsiedni domek zajęło małżeństwo z bosko przystojnym synem w wieku zbliżonym do Frankie, ale wkrótce Ryan okazał się pederastą, więc iskrzyć przestało szybciej niż zaczęło. Jednak jako kolega, towarzysz spacerów i partner do rozmów, sprawdzał się i tak lepiej niż ojciec.

Rodzice chłopaka przyjechali do „Płytkich Zdrojów” nieprzypadkowo. Zafascynowała ich historia, która wydarzyła się w tym miejscu dwadzieścia lat temu. W tamtych czasach był tu prymitywny kemping, na który przyjeżdżały dzieci szkolne pod opieką swoich nauczycieli. Pewnego razu dwoje takich wychowawców zostało zamordowanych w trakcie uprawiania pozamałżeńskiego seksu na pobliskiej polance.

Okoliczni mieszkańcy, a nawet policja, przekonani byli, że znają sprawcę, bo na pewno był nim miejscowy dziwak, nastolatek z kolczykami w różnych miejscach, fascynujący się skandynawskim, ciężkim metalem. Wydawał się wprawdzie lokalnym cudakiem, popychadłem i zupełnie nie był agresywny, ale wiadomo przecież, że skandynawskiego metalu słuchają tylko zboczeńcy-mordercy. Kłopot polegał na tym, że domniemany zabójca nauczycieli zniknął bez śladu; od dwudziestu lat nie wiadomo, gdzie się ukrywa – wsiowe plotki głoszą, że w okolicznych lasach.

W tym momencie, a jest to dopiero początek powieści, można już zacząć się domyślać, o co w niej chodzi. Co oczywiście nie oznacza, że wiadomo jest, czym i jak się to skończy.

Pisarska muza Toma Andersona podszepnęła mu, że może tą historią mógłby wrócić na łamy, znów zaistnieć, znowu stać się kimś; w końcu jest przecież dziennikarzem, wie jak rozmawiać z ludźmi i wyciągać od nich różne informacje. Tylko że o zbrodni sprzed lat nikt z okolicznych mieszkańców rozmawiać nie chce, a pytania dziennikarza rodzą tylko coraz bardziej wrogie milczenie i rady, żeby dał sobie spokój z tą sprawą. Pojawiają się podejrzenia o powiązania z pogańskimi rytuałami, satanistami, Rogatym Bogiem…

Początkowo narratorem jest Tom Anderson i relacjonuje wydarzenia w pierwszej osobie. Z czasem narratorów jest coraz więcej, choć już w trzeciej osobie – jest to posunięcie, które na pewno ułatwia pracę autorowi, bo w ten sposób przemyca on do fabuły powieści określone tropy i ślady, jednak z drugiej strony takie przeskoki burzą czytelnikowi ciągłość narracji. Nie jest to jednak problem poważny ani znaczący.

Ostatecznie uważam „Głuszę” Marka Edwardsa za dobrą rozrywkę; nie jest to może arcydzieło, ale na pewno powyżej przeciętnej. Dobry, wciągający thriller, po prostu.

#Głusza #PłytkieZdroje