Anathema recenzja

Marek pochodzi z patologicznej rodziny pełnej przemocy i alkoholu. Odrzucony przez rówieśników, niewidzialny dla innych dorosłych, staje się samotnikiem i outsiderem.
Gdy pod kołami samochodu ginie jego matka, ojciec pozbywa się syna oddając go na wychowanie babce. To jedyny, nieuświadomiony dobry uczynek z jego strony, bowiem Marek bardzo ją kocha. Tutaj zdobywa przyjaciół i wiodą skromne lecz spokojne życie. Nadchodzi bardzo ważny dla nich dzień, dzień pierwszej komunii świętej, dzień który zniszczyła obecność pijanego ojca. Marek ucieka do pobliskiego lasu, o którym krążą dziwne i straszne legendy. Nadciąga burza, nieprzytomny chłopak zostaje znaleziony przed domem. Mówi, że w lesie spotkał mroczną panią otoczoną chmarą ciemnych motyli a z jej ust padło jedno słowo: Anathema.
Mijają lata, Marek zdaje maturę, niedługo potem umiera jego babcia a on wyjeżdża do Ameryki.
20 lat później jest znanym fotografem, ma wszystko o czym marzy większość ludzi, do tego piękną i mądrą żonę oraz upragnioną córeczkę ale nie jest szczęśliwy.
Gdy Mary ma 4 lata ich małżeństwo przechodzi kryzys a dziecko staje się coraz bardziej zamknięte w sobie i smutne, mówi że widuje mroczną panią.

Początkowo trudno mi było wgryźć się w tę historię, ze względu na dość dziwny styl i język, którym posługuje się autor lecz w miarę upływu stron było trochę lepiej.
Przemoc, alkoholizm, strach i śmierć
to wszystko było dość przytłaczające, zwłaszcza, że dotyczyło niewinnego dziecka.
Jedyne chwile szczęścia, to czas spędzony z babcią. Podobał mi się klimat wsi, który był identyczny z moimi wspomnieniami z pobytów u ukochanej babci.
Uderzające jest to jak wielka potrafi być tęsknota za matczyną miłością, zwłaszcza u tych osób, które nigdy jej nie doświadczyły.
Po pamiętnej burzy atmosfera ulega zmianie, pojawia się delikatne napięcie i oczekiwanie na coś lub kogoś. Motyw klątwy czy opętania nadaje tej historii pewnego mistycyzmu. Autor porusza też problemy z jakimi borykają się DDA czyli Dorosłe Dzieci Alkoholików.
Nie do końca przemówił do mnie styl oraz samo zakończenie, zbyt chaotyczne jakby brakło na nie pomysłu.