Srebrna droga recenzja

Lubicie literaturę skandynawską?  Może macie swoich ulubionych autorów?  Zapewne nie będę oryginalna jeśli napiszę, że to za sprawą Stiega Larssona i jego bestselerowej serii Millenium odkryłam fascynujący świat skandynawskich kryminałów i thrillerów. Do mojej listy dochodziły powoli kolejne nazwiska :Camilla Lackberg, Jo Nesbo, Asa Larsson, Henning Mankell.  A obecnie do mojej listy dołączyła  Stina Jackson. Jej debiutancka powieść „Srebrna droga” została entuzjastycznie przyjęta przez czytelników na całym świecie i zapewniła autorce miejsce w czołówce gwiazd  nordyckiego suspensu. I tak podczas jednej z wizyt w księgarni Świat Książki nie mogłam oprzeć się pokusie i do domu wróciłam  z nową książką.  I dobrze się stało, bo „Srebrna droga” to świetna  powieść Nordic noir, która trzyma w napięciu i zapada w pamięć. Myślę, ze to zasługa autorki, która ma bardzo przyjemny styl i doskonale przeplata losy bohaterów z niepokojącym krajobrazem dalekiej Północy. Stina Jackson zabrała mnie w podróż do północnej Szwecji, gdzie w otoczeniu majestatycznych lasów i poświacie białych nocy krok po kroku odkrywałam najmroczniejsze zakamarki ludzkiej psychiki. Autorka zafundowała mi niezwykle emocjonalną  podróż pełną miłości, straty i tęsknoty. Mało tego zaczęłam postrzegać tę historię  jako realne wydarzenia, które mogły mieć miejsce w rzeczywistości. A to dlatego, że przedstawieni tu bohaterowie  to ludzie z krwi i kości. Ludzie, którzy cierpią z powodu straty najbliższej osoby, którzy mają swoje paranoje i obsesje. I wreszcie ludzie, którzy w imię miłości są zdolni przekroczyć wszelkie granice, by chronić to co jest dla nich świętością. Zakończenie nie było dla mnie zbyt wielkim zaskoczeniem, ponieważ już w trakcie czytania pomyślałam o takim rozwiązaniu.  Mogłabym uznać, że było przewidywalne, ale nie miało decydującego wpływu na odbiór całości i nie odbierało przyjemności  z dalszego poznawania uknutej przez autorkę intrygi. Miało za to w moim odczuciu, ukryte przesłanie, które sugeruje, że zawsze jest nadzieja na wyjście z mroku i odnalezienie wewnętrznego spokoju. A może jednak się mylę? Musicie sami ocenić.