Manuskrypt pisany na śniegu recenzja

Luis García Jambrina jest wykładowcą i kierownikiem Katedry Literatury Hiszpańskiej Uniwersytetu w Salamance. Lubię książki napisane przez specjalistów z danej dziedziny, bo wówczas łatwiej mi uwierzyć w prawdziwość wykreowanego świata i jego bohaterów. Dlatego też z największą przyjemnością przystąpiłam do lektury „Manuskryptu pisanego na śniegu”.
Akcja powieści rozgrywa się na przełomie XV i XVI wieku w hiszpańskie mieście Salamanka. Autor powoli wprowadza czytelnika w klimat miasteczka, przedstawia obraz codziennego życia zwykłych obywateli. W trakcie studenckich psikusów, jeden z łobuzów znajduje w glinianej kadzi zwłoki młodego człowieka. Co najdziwniejsze trup pozbawiony został obu dłoni. Wszystko wskazuje na to, że zabójca odciął dłonie już po śmierci ofiary. Morderstwo dokonane zostało na terenie należącym do prestiżowego hiszpańskiego uniwersytetu, dlatego też rektor uczelni zleca rozwikłanie zagadki młodemu bakałarzowi praw.
„Manuskrypt pisany na śniegu” to drugi tom przygód Fernando de Rojasa (I tom „Kamienny manuskrypt” opublikowany została w 2012 r. również przez wydawnictwo WAM), o czym dowiedziałam się w trakcie lektury. Na własnej skórze przekonałam się, że znajomość pierwszej części nie jest konieczna, gdyż wydarzenia z przeszłości zostały streszczone w kilku zdaniach. Podobno w książce pojawia się grono autentycznych postaci. Których? Nie mam pojęcia! Historia Hiszpanii nie jest moją mocną stroną... Mimo mojej historycznej ignorancji podczas lektury bawiłam się całkiem dobrze. Powieść utrzymana została w klimacie „Imienia róży”, jednak pozbawiona została ciężkiego pióra Eco, co jest jej zdecydowanym atutem (mimo wielkich chęci nie udało mi się przeczytać do końca najsławniejszego dzieła włoskiego pisarza).
Lektura „Manuskryptu...” sprawi ogromną frajdę wielbicielom krwawych opowieści, gdyż w powieści trup ściele się gęsto. Wszystkie zwłoki pozbawione zostały innego fragmentu ciała, a jedynym tropem sugerującym, że zborni dokonała ta sama osoba jest czarna plama na języku każdego denata (znów skojarzenie z „Imieniem róży”). Do samego końca nie wiadomo kto jest mordercą, co działa na korzyść autora, któremu udało się uniknąć banalnych rozwiązań.
Przeszkadzały mi ciągle powtórzenia. Rojas spotykając swoich sprzymierzeńców opowiada im ostatnie zdarzenia, o których czytelnik już przecież wie. Czasami te same wydarzenia były maglowane kilkakrotnie. Przez to akcja powieści niemiłosiernie zwalnia, a momentami nawet nudzi. Gdyby poskracać te fragmenty to przypuszczam, że można by było zaoszczędzić co najmniej pięćdziesiąt stron druku.
Pomimo kilku wad książka zasługuje na uwagę. Powieść przypadnie do gustu szczególnie wszystkim lubiącym historie kryminalne osadzone w zamierzchłej przeszłości. Specyficzne, hiszpańskie pióro autora tylko dodaje jej uroku. Polecam!