Młodość. Wyznania nastolatków recenzja

Młodość, dojrzewanie, okres zaskakujących zmian i buntów, czas trudnych emocji, poplątanych relacji oraz poważnych miłosnych rozterek. Czy ten moment w życiu, był dla was łatwy? Dla mnie zdecydowanie nie i sama jestem przykładem, gdzie dorosłość przyszła szybciej, niż sobie to wyobrażałam.
.
Autorka została wpuszczona poniekąd do tajemniczego świata nastolatków. Przebywała z nimi podczas towarzyskich spotkań, odwiedzała ich w rodzinnych domach i podążała ich śladami w najciemniejsze zakamarki myśli. Rozmawiała z nimi o trudach przechodzenia przez chyboczący most z łagodnej łąki dzieciństwa na niepewny grunt dorosłości. A oni wyznawali jej swoje najskrytsze marzenia i rzeczy, o których nie powiedzieliby nikomu więcej.

Ich wyznania to najczęściej bolesne wspomnienia opisane wprost bądź przedstawione metaforycznie. Zapisane w dosłownie kilku zdaniach lub szczegółowo rozpamiętane z soczystym słownictwem. Wszystkie jednak przejmują szczerością i przeszywają na wskroś, budząc u odbiorcy coś pomiędzy smutkiem, złością a współczuciem.

Przeczytacie o rozpadających się rodzinach i o sporach na ich tle, o masie kompleksów i niskim poczuciu własnej wartości, o pierwszych miłościach, o śmierci, o nienawiści oraz bezradności. A to wszystko i wiele więcej w głowach zagubionych nastolatków.
.
Książka do bólu prawdziwa, odsłania przed czytelnikiem różne oblicza nastoletniego życia. Pełno w niej niepewności, niemego krzyku i różnych sygnałów, kompleksów, potrzeby akceptacji oraz wsparcia. To, z czym mierzą się młodzi ludzie, bywa zaskakujące i zarazem bolesne, jak szybko niektórzy z nich w dorosłość muszą wejść.

Czarująca grafika mojej ulubionej ilustratorki Lisy Aisato, jak zawsze skradła moje serce. Ilustracje są przepięknie, idealnie współgrają z treścią, dając jeszcze bardziej dobitny i przerażająco szczery obraz młodzieży.

Wspaniałe dzieło, którego lektura nie kończy się na ostatniej kropce. Na dłużej zostaje w pamięci, odbijając się echem w głowie. Cudeńko w pięknym wydaniu.

Dla nastolatków, by nie czuli się samotni w wędrówce ku dorosłości.
Dla dorosłych, by w tej wędrówce wspierali.