A co ciebie obchodzi, co myślą inni? recenzja

Zbiorek jakby nieco… chaotyczny, a wspomnienia autora nie są ułożone chronologicznie.

Historia paru podróży, kilka listów, znakomite przemówienie fizyka „Wartość nauki”, obszerna relacja z prac komisji prezydenckiej, zajmującej się wyjaśnieniem katastrofy promu kosmicznego Challenger (pół książki; prawie jak powieść sensacyjna), ciekawostki związane ze spotkaniem belgijskiej pary królewskiej, starcie z feministkami, małżeństwo z Arlene, nocleg w japońskiej gospodzie, i – niestety – wizyta w Polsce z okazji konferencji naukowej (Jabłonna, 1963).

Tak pisał Feynman z warszawskiego Grand Hotelu do Gweneth, trzeciej żony:

O Warszawie też nie miał najlepszego zdania (z tegoż listu):

... podczas wojny Warszawa została doszczętnie zniszczona, i w związku z tym, z paroma wyjątkami (które łatwo poznać po dziurach od kul), wszystkie budynki wybudowano po wojnie. Jest to naprawdę znaczne osiągnięcie – nowych budowli jest bardzo dużo: Warszawa jest dużym, w całości odbudowanym miastem. Geniusz tutejszych budowniczych polega na tym, że potrafią wznosić stare budynki. Są tu budynki z odpadającymi elewacjami (ściany pokryte zaprawą i plamami starych cegieł), zardzewiałe kraty okienne, rdzawe zacieki na murach itd. Na dodatek architektura jest stara – zdobienia jak z 1927 roku, ale cięższe – nie ma nic ciekawego do oglądania (oprócz jednego budynku).

Słyszałem lub czytałem kiedyś, że tak zła ocena wynikała z poirytowania Feynmana tym, że w Grand Hotelu nie mógł porozumieć się po angielsku. Do Polaków taki argument może nawet trafiać, ale żadnemu cywilizowanemu naukowcowi nie wpadłoby do głowy krytykować poziomu międzynarodowej konferencji naukowej, bo… w hotelowym barze nie mówią w jego języku albo zabrakło lodu. W malutkiej japońskiej gospodzie w Iseokitsu, też nie za bardzo udało mu się porozumieć po angielsku (prędzej po japońsku), i toalety w stylu zachodnim nie było, a jednak opinia Feinmana o tym miejscu i kraju jest bardzo ciepła.

Książka niezła, ale to jednak nie ta klasa, co „Pan raczy żartować” – po prostu zlepek różnych relacji z różnych zdarzeń. Sprawia wrażenie poskładanego trochę jakby na siłę.