Woda dla słoni recenzja

Ktoś kiedyś powiedział, że miłość jest jak narkotyk, że uzależnia. Miłość jest jedyną i najpiękniejszą rzeczą, która podtrzymuje nasz świat. Czasami zaskakuje nas, przychodząc w momencie, w której w ogóle o niej nie myślimy. A czasami przechodzi obok nas, zupełnie nie zwracając na nas uwagi.

Każdego spotka kiedyś miłość. Nawet jeśli w to nie wierzy. Każdego kiedyś miłość powali na kolana. Trzeba tylko chcieć ją przywitać. Bohaterowie powieści "Woda dla słoni" nawet jeśli bardzo chcieli, nie udało im się przezwyciężyć przeznaczenia.

Książka opowiada o Jacobie Jankowskim. Jacob studiuje weterynarię, po odejściu ojca na emeryturę chce całkowicie przejąć miejscową weterynarię. Lecz to się nie udaje. Jego rodzice niespodziewanie umierają w wypadku samochodowym, chłopak traci dom i całkowitą chęć do życia. Chodząc po łąkach, nie daleko drogi kolejowej - usłyszał pociąg. Postanowił do niego wskoczyć. Wtedy jeszcze nie wiedział co może się zdarzyć...

Spotyka nowych znajomych, zdobywa kilka wrogów, ale najważniejsze jest chyba to, że się zakochuje. Chociaż wtedy jeszcze tego nie wie. Marlena jest artystką w cyrku Braci Benzinich. Przypadek chce, że jest żoną Augusta tresera, który okazuje się być szefem Jacoba.

Czy chłopak zrobi wszystko dla miłości i przyjaciół?

Okładka książki niesamowicie mi się podoba. Chociaż są pokazani tutaj aktorzy z filmu to widać między nimi tą chemię. Na dodatek spadające iskry ognia i słonica po lewej stronie dopełniają całości.

Sara Gruen napisała świetną powieść, która porywa czytelnika już od pierwszych stron. Możemy dowiedzieć się jak kiedyś wyglądała praca w cyrkach, jak ciężkie było wtedy życie. Autorka wplątała tutaj kilka wątków polskich. Było ich naprawdę mało, ale jednak coś. Nawet słodka słonica Rosie, miała coś do nas. Pani Sara naprawdę się postarała. Powieść ta zachwyca wszystkich, była przecież bestsellerem.