Burka miłości recenzja

„Tylko ty zapłacisz za swoje błędy i tylko ty dobrze wyjdziesz na swoich trafnych decyzjach”.

Młoda Hiszpanka Maria zakochuje się od pierwszego wejrzenia w przystojnym Afgańczyku Nasradzie. Ich wspólne życie w Londynie przypominało piękny sen, z którego szybko przyszło im się obudzić. Decyzja o wyjeździe do Afganistanu rozpoczęła wieloletnią udrękę. Islamski kraj okazał się dla Marii niezrozumiały i okrutny. Historie, które usłyszała o życiu kobiet w Afganistanie mroziły jej krew w żyłach. Burka, którą była zmuszona przyoblec kojarzyła jej się z brakiem wolności i możliwości posiadania własnego zdania. Mimo to jednak miłość okazała się silniejsza od wszystkich przeciwności losu. To, co przeżyła Maria nigdy nie umniejszyło jej miłości do męża i każdego dnia starała się to udowadniać zarówno sobie jak i jemu i ich dzieciom.

Autorka w swojej książce przedstawiła historię dwójki zakochanych w sobie ludzi, których dzieliło wiele, a połączyła miłość. To była lektura, od której nie mogłam się oderwać. Prosty przekaz, otwarcie oczu na problemy afgańskich kobiet, które traktowane są w swoim kraju gorzej niż niewolnice. Odmawia im się prawa do wszystkiego: do nauki, do odpowiedniej opieki zdrowotnej, do samodzielnego wyjścia, samodzielnych decyzji, zmuszając przy tym często do pracy ponad siły. Bohaterka książki dobrowolnie udaje się do ojczyzny swojego męża kilkukrotnie, mimo że spotyka ją tam wiele przykrości i bólu. Zwłaszcza ze strony teściowej, która zmusza ją do pracy ponad własne siły. To w Afganistanie na świat przychodzą ich dzieci a kobieta ponosi tego ogromne konsekwencje.

Bardzo podobało mi się również zwrócenie uwagi na to, że ludzie, którzy mieli bardzo niewiele potrafili podzielić się z innymi. Oraz, że całkiem obce osoby oferowały swoją pomoc w potrzebie. To właśnie dzięki takiej pomocy Marii udało się wrócić do Europy ze swoimi dziećmi oraz szczęśliwie doczekać również powrotu swojego męża.

Była to historia, w którą trudno uwierzyć. Która nadawałaby się tylko na książkę lub film, a wydarzyła się naprawdę. I dzieje się każdego dnia. Bo każdego dnia życie kobiet w Afganistanie wygląda tak samo, a nie każda może liczyć na wsparcie przede wszystkim męża, swoich bliskich, czy też zupełnie przypadkiem poznanych osób. Ich piekło często w Afganistanie się zaczyna i w tam też się kończy. Żyją w strachu, czy dzień, w którym się obudzą, nie będzie ich ostatnim dniem.

Na zakończenie chciałam umieścić piękny cytat, który pojawił się w tej książce: „Jeśli ktoś się z tobą dzieli wszystkim, co ma, nie możesz go prosić o więcej”

Miłość to najcenniejsze co mamy, a kiedy dzielimy ją z osobą, która jest dla nas całym światem, to mamy wszystko.

Dziękuję bardzo wydawnictwu za możliwość zrecenzowania tej książki.