Viktoria. Miłość zza żelaznej kurtyny recenzja

"Viktoria. Miłość zza żelaznej kurtyny" to już piąta, a zarazem ostatnia część sagi opowiadającej o losach rodziny Ostojańskich.

Tym razem Autorka zabiera Czytelników do Berlina lat 50 do którego przeprowadza się Marysia wraz z Anią. Wraz z przeprowadzką Ania stopniowo otrząsa się z rozpaczy po śmierci ukochanego, a odnalezienie braci jest dla niej impulsem do ułożenia sobie życia na nowo. Mijają lata, nasi bohaterowie się zakochują, zakładają rodziny i witają na świecie kolejnych potomków Ostojańskich - w tym tytułową Viktorię, natomiast w tle pisze się historia - powstaje mur berliński, opada żelazna kurtyna, a w Polsce ludzie kombinują jakby żyć względnie normalnie mimo niesprzyjających warunków politycznych.

Nie ukrywam, że przez te 5 tomów mocno zżyłam się z bohaterami cyklu. Jednych lubiłam bardziej, drugich mniej - niemniej jakby nie patrzyć świetnie wykreowani bohaterowie to jeden z największych plusów sagi. Odnoszę jednak wrażenie, że zarówno 4 jak i 5 część nie były w stanie dorównać fenomenalnej "Marii (...)" - t3. Wręcz ze smutkiem muszę przyznać, że "Viktoria (...)" jest tomem najnudniejszych, a zatem może i dobrze, że ostatnim.

Fabuła "Viktorii (...)" nie jest nudna, ale odnoszę wrażenie, że niezbyt wiele się w niej dzieje, a niektóre wydarzenia są bardzo rozwleczone w czasie i w żaden sposób nie ubarwione. Poza tym - co już było widoczne w przypadku "Anny (...)" za dużo w niej polityki. Rozumiem, że ustrój panujący w powojennej Polsce daleki był od ideału, ale notoryczne krytykowania go i przedstawianie wszystkich bohaterów jako wojujących opozycjonistów mnie osobiście męczyło. Drażniło mnie także to napakowanie do granic możliwości treści patriotycznych i odwoływanie się do nich na każdym kroku.

Fajne było natomiast wplecenie wątku łowców nazistów - niemniej mógł on zostać bardziej rozbudowany w szczególności o postacie Markusa i dziewczynki z lasu, które pojawiły się na kilka stron - w zasadzie niewiadomo po co - i zniknęły na dobre.

Mimo wszystko daję książce 7 - przede wszystkim za barwnych bohaterów, a także zachęcam do jej przeczytania - ale raczej po uprzednim poznaniu poprzednim części sagi :)