Zawsze przy mnie stój recenzja

Jak zwykle przy kupnie książki zasugerowałam się tematyką anielską oraz piękną okładką, która urzeka oczy swoim delikatnym pięknem. Coś mi podpowiadało, że Zawsze przy mnie stój będzie wyciskaczem łez - miałam w tym trochę racji, jednak powód mnie zaskoczył. Carolyn Jess-Cooke wpadła na bardzo interesujący pomysł, by Anioł Stróż był był tobą, tylko tobą po śmierci. Na pierwszej stronie witają nas słowa "Margot nie żyje, dziecko. Margot nie żyje", które zostają wypowiedziane właśnie do Margot przez anielicę Naditę. Margot nie żyje i bez zbędnych ceregieli zostaje mianowana aniołem stróżem Margot (samej siebie) i odtąd ma się nazywać Ruth. Zdaję sobie sprawę, jak ekstremalnie to wszystko brzmi, ale podczas czytania naprawdę idzie się połapać o co chodzi. Gorzej mają się jednak sprawy z Ruth, która nie wiedząc co powinna i co potrafi zostaje zesłana na Ziemię w momencie swoich narodzin. W miarę szybko anioł przyzwyczaja się do nowego stanu rzeczy i stara się ze wszystkich sił ochraniać małą Margot przed niebezpieczeństwami życia. Niestety w jej przypadku jest to naprawdę ciężkie - zupełnie, jakby wszechświat sprzymierzył się przeciwko tej małej dziewczynce. Jej historia naprawdę porusza. Ciężko czyta się o dziecku, które jest krzywdzone przez tak wielu ludzi, na tak liczne sposoby, a wszyscy, którzy obdarzyli ją ciepłem i miłością umierają lub znikają w inny sposób.

Co się tyczy samych aniołów, to wielbiciele słodkich, pierzastych i zmieniających ludzkie losy istot (których sama jestem fanem) mogą sobie odpuścić, bo po pierwsze anielskie skrzydła nie są porośnięte piórami. Autorka opisała je, jako "strumienie wypływające z szóstego kręgu anielskiego kręgosłupa w kierunku kości krzyżowej tworzą połączenie, lub jeśli wolicie, rodzaj pępowiny, którą duch jest związany ze swoją Istotą Chronioną. W tych wodnych skrzydłach zachodzi transkrypcja wszystkich myśli i działań, tak jakby anioł je zanotował". Po drugie zmienianie ludzkiego losu też wygląda inaczej, niż je sobie wyobrażałam. Ruth starała się jak mogła, ale zmieniła tylko szczegóły.
Narracja jest pierwszoosobowa z perspektywy Ruth, dzięki czemu daje nam to wgląd do różnych zdarzeń z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości różnych bohaterów, dlatego łatwiej zrozumieć ich motywy. O dziwo najgorzej zbudowaną postaciom jest Margot, którą z początku się kocha i rozumie, a od wyprowadzki do Nowego Jorku wydaje się zupełnie obca. Ciężko połapać się co się z nią dzieję. Ze starszą Margot znowu nawiązuję więź i nawet ją lubię.
Zawsze przy mnie stój poruszą wiele trudnych tematów, które zmuszają do refleksji nad życiem i śmieciom. Przyznam, że bardzo podoba mi się efekt motyla przedstawiony na tak małą skalę.


Ocena: -5/6 Bardzo doba, wciągająca i przede wszystkim zmuszająca do myślenia i współodczuwania.