Miasto Popiołów recenzja

Zakazana miłość między rodzeństwem plus zakochany wampir, trochę kłopotliwe związki homoseksualne i nastolatka niechcący siejąca zniszczenie w okolicy. A to nie koniec atrakcji. Co jakiś czas napatoczy się masa demonów i krwawa jatka gwarantowana. W drugim tomie serii „Dary Anioła” dzieje się więcej, ciekawiej i chyba brutalnej. Czy jeszcze ktoś twierdzi, że to nadal literatura stricte młodzieżowa?

Z fabułą lądujemy zaraz po wydarzeniach z „Miasta Kości”. Sprawy zaczynają się mocno komplikować. Jace jest podejrzewany przez rodzinę o szpiegowanie ich na polecenie Valentine’a – który z kolei nadal chce wprowadzić w życie swój przerażający demoniczny plan, jedyny normalny człowiek w całym towarzystwie zaczyna gustować w naprawdę krwistych daniach, miłosny trójkącik nastolatków brnie w bardziej zakręcone ‘relacje’, a tuż obok Świat leniwie zmierza w stronę Apokalipsy. Gdzieś obok całego tego bajzlu hasa w najlepsze nasza Clary Fray i całkiem niechcący sieje wokół zniszczenie – oczywiście pod pretekstem ratowania matki/Luke’a/Simona/Jace’a (niepotrzebne skreślić). Niby to jest trudne do zniesienia, ale jak to mawiają złośliwcy: to nadal lepsze love story niż Zmierzch :)

Świat się wali, krew się leje, ludzie (i nieludzie) doznają trwałych uszkodzeń ciała, i ogólnie to trup ściele się gęsto. Tuż obok grupka nastolatków przeżywa skomplikowane dylematy miłosne. Brzmi znajomo? OK, ale zawiedzeni nie będziemy. Mimo, że szkielet całej historii jest co najmniej oklepany, to autorka tak w pierwszym tomie, jak i teraz pokazuje, że posiada niemałe zaplecze świeżych pomysłów i nieprędko pozwoli czytelnikowi na nudę. Mimo totalnie tępej Clary, jest w tej książce coś (i to pewnie niejedno ‘coś’), co każe czytać dalej i dalej. Może to prosty, naprawdę młodzieżowy język, albo co rusz zaskakujący fantastyczny świat, czy też akcja nabierająca zawrotnego tempa. Możliwe, że wszystko razem.

Chociaż w roli głównego bohatera widziałbym Jace’a zamiast Clary, to na tym kończy się lista ‘przeciw’. Punktów ‘za’ jest dużo więcej. Lekki, młodzieżowy styl, rozwojowa i całościowo świeża fabuła, ciekawe spojrzenie na cały ten fantastyczny ‘zwierzyniec’, plus jeszcze kilka pomniejszych smaczków. To pozwala mi twierdzić, że seria „Dary Anioła” jest jedną ze zdecydowanie lepszych, obecnych na rynku produkcji określanych jako młodzieżowa fantastyka. Czytanie tej opowieści uzależnia, pod przykrywką całkiem niezobowiązującej lektury. Polecam wszystkim fanom młodzieżówek i fanom wampirków/wilkołaków w lepszej adaptacji niż w Zmierzchu.

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]