Nigdy dość. Mózg a uzależnienia recenzja

"Nigdy dość. Mózg a uzależnienia" to pozycja warta uwagi ze względu na to, że praktycznie każdy zna kogoś uzależnionego od jakiejś substancji psychoaktywnej, choć nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę lub wręcz próbujemy tego nie zauważać.

Czasami jedno zdanie, jeden gest, jedno spojrzenie są w stanie naprawdę dużo zmienić. Tak też było w przypadku Judith Grisel, która postanowiła podzielić się swoimi doświadczeniami z substancjami uzależniającymi oraz tym, jak do tego doszło, że zajęła się zawodowo badaniem uzależnień. Jeśli ktoś się spodziewa, że autorka jednoznacznie negatywnie wyraża się na temat wszystkich omawianych substancji to jest w błędzie. Sama zwraca uwagę ta to, że jej sposób postrzegania substancji psychoaktywnych jest dość specyficzny. Nie wpłynął na to nawet fakt, że wielu z jej bliższych i dalszych znajomych straciło życie z ich powodu.

Autorka doszukuje się czynników, które miałyby wpływ na jej (ale nie tylko) ogromną słabość do substancji uzależniających. Nie próbuje jednak szukać winnych, by siebie usprawiedliwiać, a jej "dochodzenie" ma bardziej naukowy charakter.

Judith Grisel wielokrotnie zwraca uwagę, dlaczego tak ważne jest, by dzieci i młodzież chronić przed kontaktem z substancjami uzależniającymi. Przedstawia wyniki badań, które mówią, że

Nie dotyczy to tylko matek(!).

Autorka podaje również przykłady znanych osób, które zmagały się z problem uzależnienia, m.in.: Jimi Hendrix, Michael Jackson, Janis Joplin.

Książka jest napisana z bardzo dużym dystansem do wszystkiego. Mimo przedstawionych wielu dramatów życiowych stanowi raczej chłodny, rzeczowy przekaz niż grę na emocjach. Z kolejnych stron dowiadujemy się jak działają m.in.: THC, opiaty, alkohol, środki uspokajające, stymulanty, psychodeliki. Jeśli dobrze kojarzę to autorka tylko w przypadku jednej z opisywanych substancji przyznała, że nie było jej dane tego specyfiku spróbować podczas wieloletnich doświadczeń.

W zasadzie to nie wiem, komu konkretnie mogłabym polecić tę książkę. Z jednej strony pokazuje ona bezsilność osób uzależnionych i ich bliskich, z drugiej - stanowi sporą dawkę merytoryczną, a jednocześnie pokazuje jak wciąż mało wiemy.