Mennonitka i hrabia recenzja

“Najłatwiej, gdy człowiek po prostu zawsze i w stosunku do każdego pamięta o szacunku. Wtedy nie trzeba nic miarkować, ani analizować, jak należy się zachować”.

Mennonici żyją zupełnie osobno, stanowią zamkniętą społeczność, głęboko wierzą w Boga. Praca i zasady, które przekazują sobie od pokoleń, są ich codziennością. Nie wolno im używać broni, sprawować wysokich urzędów, są bardzo solidarni i czują odpowiedzialność za swoich współtowarzyszy. Przenosimy się na Żuławy, koniec XIX wieku to tutaj właśnie osiedli się Mennonici. W pokorze przyjmują to co niesie im codzienność, która wypełniona jest ciężką pracą. Gretchen jest młodą dziewczyną, która zaczyna dostrzegać, że istnieje coś więcej niż ich zamknięta społeczność. Pewnego zimowego wieczoru, podczas śnieżycy jej brat znajduje zasypanych śniegiem ludzi. Udzielają im schronienia, jednym z nich jest hrabia Józef Koczorowski. Mężczyzna wzbudza w dziewczynie ogromną ciekawość, a gdy sam, pod jej troskliwą opieką zaczyna dochodzić do siebie, odwzajemnia jej zainteresowanie. Oboje są sobą zauroczeni…

Czy tak zupełnie różne światy mogą mieć ze sobą coś wspólnego? Fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, przenosi nas na Żuławy do końca XIX wieku. Czuć ogromną pasję i miłość autorki do tych stron, a przy tym dużą wiedzę historyczną. Rewelacyjnie wykreowani bohaterowie, zwykli ludzie, swojscy, ciepli, serdeczni, bezinteresowni i ich zupełne przeciwieństwa. Narracja toczy się z perspektywy Gretchen i Józefa, znamy ich myśli, wewnętrzne rozdarcia, zmagania, uczucia. Gretchen polubiłam od razu to ciepła, wrażliwa, pracowita młoda kobieta, którą zaczynają nurtować przeróżne pytania. A uczucie, które na nią spada, jest jak grom z jasnego nieba.

Bardzo klimatyczna opowieść, poznajemy codzienność Mennonitów. Ich troski, radości, wyznawane zasady, głęboka wiara do Boga, szacunek do drugiego człowieka, zdobywanie wiedzy bez względu na płeć. W tej społeczności nigdy nikt nie zostanie zostawiony bez pomocy. Gretchen i Józef tych dwoje dzieli kompletnie wszystko, status społeczny, wychowanie, poglądy. Mezalians społeczny, uczucie, które przychodzi niespodziewanie, z ogromną siłą, zmienia w życiu naszych bohaterów bardzo dużo. Głęboki podział społeczny, wysokie sfery, elita, bawiące się towarzystwo opływające w zbytki i wygody. I chłopi, którzy mają ciężko pracować i nie wychylać się w żaden sposób.

Powieść całkowicie skradła moje serce. Czytanie od początku do końca było ogromną przyjemnością, niespodzianką, chwilami zaskoczenia i wzruszenia. Mądra, wartościowa, daje do myślenia. Bardzo polecam.