Plac Konstytucji recenzja

"MDM jak na drożdżach rósł,
tam poznałem cię,
razem budowaliśmy dom,
razem z nami miliony rąk..."

Wiem, wiem, że już kilka razy pisałam, że kocham sagi, ale gdy któraś mi się bardzo podoba, to muszę to powtórzyć 😅

Tym razem dałam się wciągnąć w opowieść o Pabisiakach i opowieść o Warszawie, od czasów gdy ta powstawała z ruin, a w życie obywateli wkroczył socjalizm zyskując sporo zwolenników, szczególnie wśród młodzieży, która aktywnie uczestniczyła w odbudowie miasta.

Taką właśnie zagorzałą zwolenniczką tego ustroju była Mania, dziewczyna spod Otwocka, która przyjechała do Warszawy na studia i by żyć w wielkim mieście, gdzie życie zawsze jest łatwiejsze. Miała ustalony cel w życiu - być przodowniczką pracy i być niezależną kobietą.
Niestety przygodna noc sprawia, że jej życiowe plany bardzo się zmieniają, choć i w chwili, wydawać by się mogło, beznadziejnej zachowuje zdrowy rozsądek.
I tak powstaje rodzina, a raczej podstawowa komórka społeczna, której życie toczy się na i wokół placu Konstytucji w czasach PRL-u.
Ot, zwykła rodzina, która stara się normalnie żyć dostosowując się do czasów, panujących ideologii i zmian, które zachodzą na jej oczach.

Dyskusje o polityce i politykach, wydarzenia, które pokazują nastroje społeczne splatają się z codziennością, marzeniami, relacjami z przyjaciółmi, problemami i sukcesami w pracy i w domu.
Rodzą się dzieci, są kłopoty małżeńskie, są i zdrady oraz tajemnice skrywane przed innymi, które czasem cisną się na usta...

Ale przede wszystkim na pierwszy plan trafiają tu kobiety, a Autorka @dominika_buczak pokazuje, jak zmienia się ich rola i prawa.

Muszę przyznać, że bawiłam się przy niej świetnie i chyba nikogo nie zdziwi, że od razu zabrałam się za następną część 😁

Klimat PRL-u, w którym upłynęło moje dzieciństwo wspominam z pewną nostalgią, w szczególności imprezy rodzinne, gdy jako dzieci przysłuchiwaliśmy się dyskujom dorosłych o polityce śmiejąc się razem z nimi z Laskowika i Smolenia z kabaretu Tey.
Ten klimat poczułam na nowo czytając tę książkę. To nic, że Warszawa to nie moje miasto, ale odmalowane barwy komunizmu w całym kraju miały podobny odcień szarości, podobny smak ciastek, podobnie toczyło się życie, choć nie wszędzie było metro i tramwaje. Myślę, że wielu z Was dzięki tej książce może mieć okazję do sentymentalnej podróży w przeszłość.
Gorąco polecam 💚