Matki, żony, czarownice recenzja



 „Nie ma czarów, jest tylko miłość.”

Ostatnio miałam jakiś zastój czytelniczy, być może spowodowany ilością kryminałów, które czytam. Co raz częściej myślę, że będę sięgać po książki z innych gatunków, bo naprawdę dobrze mi to zrobiło. Dlatego z chęcią przygarnę tytuły książek obyczajowych z wątkiem romantycznym lub naprawdę przyjemny romans, tylko nie mafijne ani tego typu.

Matki, żony i czarownice to pierwszy tom sagi rodzinnej i pomimo trudnych początków, zauroczył mnie w stu procentach. Zatopiłam się w historii wspaniałych kobiet, które podejmowały trudne, czasem też nierozsądne decyzje, które może z początku nie były sympatyczne, ale na końcu wszystko sprowadzało się do siły miłości i przebaczenia. I w dużej mierze, ta miłość to była matczyna miłość.

Początki nie były łatwe, między innymi dlatego że saga rodzinna to moje wyjście ze strefy komfortu czytelniczego. Znalazłam tutaj wiele intryg, jak i śmierci, ale jednak było to coś zupełnie innego. Musiałam też przyzwyczaić się do sposobu narracji – książka podzielona jest na narracje różnych kobiet, które są ze sobą spokrewnione. Poznajemy losy Asi, która jest główną bohaterką sagi, jak i losy jej matki Krystyny, babki Marii, prababki, praprababki… i tak do średniowiecza. Sposób narracji jest tutaj dość specyficzny – jest to swego rodzaju strumień świadomości każdej z kobiet. Możemy wczuć się w historię każdej bohaterki, poczuć ich uczucia, ale też możemy się dość mocno irytować ich zachowaniem.

Przyznaję, że Asia i jej matka Krystyna, z początku nie były moimi ulubionymi bohaterkami. Historia Krystyny i jej życia, związku z Markiem była dość dla niego krzywdząca. Historia Asi zaś jest bardzo naiwna, trochę dziecinna, a jednocześnie bohaterka z pewną wyższością patrzyła na swoje przyjaciółki. Z czasem jednak polubiłam Asię i tak jak na początku czekałam, aż jej strumień świadomości się skończy, tak później czekałam na nie.

Z zapartym tchem czytałam każdą historię kobiet z tego niesamowitego rodu – wzruszałam się, oburzałam (głównie za czasy, w których się to działo, jak inkwizycja, palenie na stosie, wojna), jak i odczuwałam spokój, gdy każda z wyjątkowych kobiet znalazło swoją miłość i przebaczenie.

Jestem ogromnie oczarowana tym tomem i cieszę się, że mam drugi tom na półce i będę mogła od razu przeczytać. Kolejne dwa na pewno zamówię. Sekret dziedzictwa to saga idealna na wieczorne czytanie pod kocem.