Gdyby Nina wiedziała recenzja

Relacja matka - córka zazwyczaj nie jest łatwa. I mimo, że to jedna z najsilniejszych więzi jakie tworzymy w życiu, nie zawsze jest ona zdrowa. Obraz matki jaki wyniesiemy z dzieciństwa (czy to jako osoby chłodnej, zbyt wymagającej, nieobecnej, a może wręcz przeciwnie nadopiekuńczej i nie zostawiającej córce przestrzeni na podejmowanie autonomicznych decyzji) rzutuje na późniejsze życie nas córek. A gdy same zostajemy matkami cykl ponowie się powtarza. Miłość-nienawiść, gniew-spokój, nadzieja-rozpacz i tak od zarania dziejów.

Powieść Dawida Grosmana "Gdyby Nina wiedziała" to bolesna, pełna żalu, niechęci i wyparcia historia trzech kobiet - babci Wery, matki Niny i wnuczki Gili - których trudne relacje mają źródło w wydarzeniach sprzed lat. Życie każdej z nich to opowieść o stracie, poczuciu odrzucenia, samotności i braku matczynego ciepła.
Wera, wychowana w dawnej Jugosławii spędziła prawie trzy lata na wyspie, będącej więzieniem dla kobiet buntujących się przeciwko dyktaturze marszałka Tito. Została tam zesłana po śmierci ukochanego męża, zostawiając w domu kilkuletnią córkę Ninę - bez wyjaśnienia, bez opieki, bez czasu na pożegnanie.
Gdy ta dorosła i urodziła własną córkę również powtarza ten schemat: ucieka z domu od kochającego męża i maleńkiej Gili zatracając się w życiu, ramionach przypadkowych mężczyzn, nie mogąc znaleźć sobie miejsca w którym mogłaby osiąść na dłużej. Dla swej córki jest tylko wspomnieniem, kolorową ptakiem, który pojawia się raz na kilka lat by zaraz znowu zniknąć.
Dorosła Gili zaś, mając w pamięci swoje dzieciństwo boi się zostać matką, by historia nie powtórzyła się w kolejnym pokoleniu. Jest przekonana, że sama pozbawiona matczynej miłości, nie byłaby w stanie pokochać swego dziecka.
Dopiero choroba Niny i wspólny wyjazd trzech kobiet na wyspę Gali Otok, gdzie młoda Wera spędziła prawie trzy lata, jest szansą na rozsupłanie ich trudnych, przetykanych żalem i wrogością relacji. Jednak prawda okazuję się jeszcze trudniejsza do zniesienia.

Ta powieść nie pozostawia obojętnym. Drapie, uwiera, wzbudza w czytelniku złość i dyskomfort. Jej czytanie to swoista terapia, która zmusza do zastanowienia się nad relacjami z własną matką, która jak nikt potrafi kochać ale równie często potrafi zmienić nasze życie w koszmar zostawiając nas z konsekwencjami swego postępowania na długie lata, a często na całe życie.
"Gdyby Nina widziała" to książka wybitna, niezwykle odważna i poruszająca. Na pewno zostanie w mojej pamięci na bardzo długo. Polecam ja Waszej uwadze!