Rana recenzja

„Rana” to pierwsza książka Wojciecha Chmielarza, jaką miałam okazję przeczytać. O poprzednich pozycjach tego autora czytałam i słyszałam wiele dobrego, dlatego miałam dość spore oczekiwania. Spodziewałam się jednak typowego kryminału, tymczasem to bardziej wielowątkowa powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Muszę przyznać, że mam problem z jej oceną, bo z jednej strony miałam wrażenie, że czegoś mi brakuje, żebym mogła ją z czystym sumieniem polecać innym, ale z drugiej naprawdę mnie wciągnęła i przeczytałam ją bardzo szybko. Nie jest to łatwa lektura, problemy bohaterów mnożą się i momentami wręcz przytłaczają czytelnika, a mimo to trudno się od niej oderwać.

Akcja książki skupia się wokół warszawskiej prywatnej szkoły podstawowej, ale na fabułę ma wpływ głównie to, co dzieje się poza jej murami, w życiu jej uczniów, nauczycieli i ich rodzin. Mamy tu portrety psychologiczne bohaterów i obrazy relacji uczeń-nauczyciel, dziecko-rodzic, pracownik-przełożony, mąż-żona, na które dzięki autorowi można spojrzeć z różnych punktów widzenia. W każdej z tych relacji albo jedna albo obie strony zostają na różny sposób zranione, a niektóre z ran w psychice są tak poważne, że nie tylko nigdy się nie zagoją, ale też spowodują cierpienie innych. Każdy z wątków osobno jest bardzo ciekawy i mógłby stanowić punkt wyjścia do osobnej historii, jednak ich nagromadzenie w jednej książce dla mnie było męczące. Bohaterów jest wielu, a dosłownie każdy z nich jest w jakiś sposób zraniony i rani kogoś innego. Co za dużo, to nie zdrowo. A już kompletnie niezrozumiałe było dla mnie dorzucenie do tej całej mieszaniny cierpienia i nieszczęścia pobocznego wątku reprywatyzacyjnego.  

Bardzo spodobała mi się konstrukcja książki, podział na lekcje i przerwy i rozdziały skupiające się na różnych bohaterach.

Świetny jest również sam pomysł na fabułę, a wątek Klementyny został ciekawie rozegrany. Podobało mi się też to, że nie jest ma tu oczywistych elementów kryminału, żadnej policji, detektywów, śledczych, czy tak modnych ostatnio profilerów

Rozczarowujące i naprawdę mało prawdopodobne zakończenie zostawiło u mnie jednak lekki niesmak, autor trochę zaszalał i zdecydowanie przedobrzył. Nagromadzenie traum i cierpień bohaterów w połączeniu z odrealnionym punktem kulminacyjnym wg mnie odbierają całości wiarygodność 

Powiedziałabym, że czytanie tej książki było pewnego rodzaju masochistyczną rozrywką. Momentami miałam dość, czułam się przytłoczona tym całym złem i cierpieniem a jednak przewracałam stronę za stroną nie mogąc się doczekać co będzie dalej. 

Książkę otrzymałam za punkty z portalu www.czytampierwszy.pl