Hołd ruski recenzja

„Jeżeli o Francji mówi się jako o ojczyźnie serów, o Włoszech – wina, a Polsce – bigosu, tak Rosję początku XVII stulecia śmiało nazwać by można krainą samozwańców.”

W tomie „Hołd ruski” Dymitr Samozwaniec zostaje pozbawiony tronu i zamordowany, a na scenie politycznej pojawiła się wkrótce nowa postać Łże -Dymitra. Ten prosty człowiek (prawdopodobnie nauczyciel z Mohylewa) zdołał zjednać sobie przychylność ludzi i przekonać ich, że jest prawdziwym synem cara Iwana Groźnego.

Fakt ten potwierdziła przekonana do tego przez swego ojca ambitna Maryna, która nie mogąc pogodzić się z utratą carskiego tronu, pełna nadziei na jego odzyskanie wyruszyła na spotkanie z „mężem”.

Autorka w drugiej części trylogii „Maryna. Polka na carskim tronie'' skupia uwagę czytelnika głównie na wojnie polsko-rosyjskiej z lat 1609 –1611, przedstawiając kulisy walk i działań politycznych, które ukształtowały losy Rzeczypospolitej i Rosji.

Uwaga czytelnika skupia się na postaciach znanych z kart historii, m. in. na mądrym strategu hetmanie Żółkiewskim, królu Zygmuncie III, na osobie Wasyla Szujskiego. Rosyjski car jest zmuszony do dramatycznych wyborów, a ambicje i chęć rozszerzenia władzy króla Zygmunt III Wazy, wstrząsają i Rosją, i Królestwem.

Sarnowska wnikliwie i barwnie odmalowała pełne sprzeczności postaci historyczne. W ich ożywieniu bardzo pomogło zastosowanie w dialogach stylizacji na język staropolski.
Mnóstwo faktów z przeszłości połączonych w niezwykle sugestywny sposób w wątki tworzy atrakcyjną fabułę pełną intryg, knowań i wynikających zeń dramatycznych wydarzeń.
Książka jest świetną lekcją historii. Tej, której szczegółów próżno szukać w szkolnych podręcznikach. Zawiera również głęboką refleksję o katastrofalnych dla narodów skutkach żądzy władzy jednostek.

Nie mogę się doczekać trzeciej części „Wyspa straceńców", by poznać dalsze losy Maryny i zaczytać się w podanej we wspaniałej formie przez Paulinę Sarnowską historii.

I jeszcze jedno. Trzeba pamiętać, że jest to powieść historyczna, nie romans historyczny, którego tłem będą wydarzenia z przeszłości, a sama Maryna jest postacią tytułową, co w literaturze nie oznacza, że musi być główną bohaterką. Doskonałym przykładem podobnego zabiegu jest „Pan Tadeusz” A. Mickiewicza. Tu głównym bohaterem jest przecież Jacek Soplica a bohaterem zbiorowym polska szlachta.