Marina recenzja

Już od wczoraj zastanawiałam się nad słowami, którymi opiszę "Marinę", jednak ilekroć to czyniłam do głowy przychodziły mi dwa przymiotniki: "za.jebista" i "niepowtarzalna". Tak naprawdę nic więcej na jej temat nie trzeba mówić. Carlos Ruiz Zafon jest mistrzem w swoim fachu i wcale się nie dziwię, że po jego powieści sięgają miliony ludzi na całym świecie.

Historia przyjaźni Mariny i Óskara z początku nie należała do najłatwiejszych. Dziewczyna przez jakiś czas trzymała swojego nowego znajomego w bezpiecznej odległości. Wiedząc, iż podzieli los swojej matki nie chciała się z nikim zżywać, a mimo to otrzymała od życia piękny prezent. Miłość ojca i Óskara sprawiła, że spełniła swoje największe marzenia. W końcu to dzięki chłopakowi napisała książkę, w której opisała ich wspólnie przeżyte przygody.


Odkrywając losy "damy w czerni" nieco się przeraziłam. Myśląc o jej ukochanym zaczęłam zastanawiać się nad dręczącym mnie od jakiegoś czasu pytaniem: Do czego też zdolny jest człowiek, by utrzymać się w doskonałej formie. Eksperymenty wymagające ludzkich ofiar od zawsze były dla mnie czymś okrutnym, a dodatkowo te przeprowadzane bez zgody osoby zainteresowanej - barbarzyńskim. Niby w tym przypadku mężczyzna chciał znaleźć lekarstwo na inwalidztwo, jednak czy tak naprawdę jego badania były tego wszystkiego warte?

Myślę, że na to ostatnie pytanie każdy powinien sobie odpowiedź sam. Ze swojej strony mogę powiedzieć tylko tyle, że "Marina" jest książka wartą uwagi i nie sądzę by znalazły się osoby czujące po jej przeczytaniu niedosyt. Być może nie jest ona aż tak wybitnym dziełem, jak "Gra anioła", czy "Cień wiatru", jednak w swojej treści zawiera wiele ważnych przesłań.