Manitou recenzja

Graham Masterton "Manitou".

Jasnowidz Harry - człowiek, który zarabia na życie stawiając Tarota, przepowiadając najbliższą przyszłość, przeważnie starszym damom, bogatym damom. Ale pewnego wieczoru wszystko się zmienia. Gdy przychodzi do niego Karen, młoda kobieta, która ma jeden, powtarzający się sen, koszmar. Ma także guz, narośl na karku. Prosi Harrego o pomoc, a on tej pomocy pragnie udzielić. Wiedząc, że ma do czynienia z okultyzmem, choć nie europejskim, a okultyzmem Indian, znajduje Szamana - Śpiewającą Skałę. Szamana, z którym wiąże nadzieję na pozytywny koniec całej niewyobrażalnie szalonej sytuacji. Szamana, który jako jedyny może pokonać Manitou Misquamacusa - najokrutniejszego z indiańskich demonów, który po 300 latach odradza się i pała zemstą. 

Pierwsza część z najsłynniejszego cyklu horrorów Mastertona. Długo się zbierałam, by zacząć czytać. W końcu nadszedł odpowiedni czas. 

Jak to Masterton. Potrafi pisać tak, abym czuła przejmujący strach, nieodgadnioną tajemnicę. Potrafi pisać tak, że momentami nie jestem w stanie czytać o każdej obrzydliwości. Biorąc się za książki Grahama, wiem czego mogę oczekiwać, jestem jako tako przygotowana na to, a mimo wszystko, zawsze przeżywam szok. 

Manitou to dobra historia. Historia o czarach, Szamanach, Indianach. O okultyzmie w różnych religiach. O demonach Indian, które są potężniejsze od demonów Chrześcijan. Aczkolwiek każdy jest do siebie podobny, np. Wielki Staruch (demon Indian) - Szatan (demon Chrześcijan). Jest sporo na temat samych Szamanów i ich życiu, które jest podporządkowane praktykowaniu i poszerzaniu wiedzy o swoich mocach i możliwościach z nimi związanymi. 

Jestem pewna, że kolejna część będzie jeszcze lepsza, straszniejsza, ale i owiele obrzydliwsza... Jestem mega ciekawa dalszych losów Harrego i Śpiewającej Skały. Polubiłam ich i liczę, że nie zawiodą mnie. Bo podniosłam im wysoko poprzeczkę. 

Chwila przerwy i biorę się za Zemstę Manitou. 

A Manitou naprawdę polecam!