Iqbal recenzja

Przyznam się szczerze-przyciągnęła mnie okładka. To okno daje jakąś nadzieję, błękitne niebo przyciąga wzrok. Być może zabrałam tą książkę z półki biblioteki do domu, ponieważ tego dnia było pochmurno, deszczowo i brzydko.

Książka Francesco D'Adamo porusza temat trudny, o którym ludzie wolą nie wiedzieć. Opowiada o życiu dzieci zmuszanych do niewolniczej pracy w najuboższych krajach świata. Bohaterem książki jest jedenastoletni Iqbal, który pracuje w fabryce dywanów. Tego nie można nawet nazwać pracą. Dzieci w nieludzkich warunkach harują od świtu do nocy. Mają bąble na rękach, są wychudzone i nieszczęśliwe, zastraszone. Jeden Iqbal sprzeciwia się temu i stawia się swojemu pryncypałowi. Postanawia uciec. On jeden wierzy, że można żyć inaczej. Mimo przeciwności dzięki swojej determinacji i odwadze uratuje setki uwięzionych dzieci. Książka jest oparta na faktach, nie jest to zmyślona historia. Chłopiec w 1994 roku otrzymuje nagrodę Reebok Human Rights Award. Iqbal dokonał rzeczy wydaje się niemożliwych. Dzięki niemu wielu ludzi pragnie pomóc dzieciom, które walczą o wolność.

Książkę czytało się bardzo szybko i łatwo. Jest napisana prostym językiem, przedstawia fakty bez sentymentów i egzaltowanych opisów. Nie jest ona dziełem sztuki, a ma pokazać różne prawdy i walkę o wolność. Podświadomie porównujemy swoje dzieciństwo z życiem tych dzieci. Trzeba uświadomić sobie, że teraz też walczy się o wolność. Nie jest to zamknięta karta historii. To, że u nas jest pokój nie znaczy, że jest on wszędzie. Musimy zrozumieć ten problem i wyobrazić cierpienie dzieci, którym zabrano szczęśliwe dzieciństwo.