Maleńka recenzja

Podobno życie zaczyna się po czterdziestce. Czy główna bohaterka "Maleńkiej", Zofia, okazała się tego przykładem? Kobieta jest tłumaczką, matką wkraczającej właśnie w dorosłość córki i żoną dobrze prosperującego na rynku architekta. Jej życie dla ludzi z zewnątrz to prawdziwy ideał. Po latach spędzonych z mężem tyranem, myślała, że złapała Boga za nogę. Jej ukochana córeczka, owoc pierwszego małżeństwa, miała wreszcie doznać pięknego, spokojnego życia, pod skrzydłami nowego, kochającego i opiekuńczego ojca. Kiedy całą rodziną decydują się wyemigrować do Bawarii, kobieta zostawia w Polsce kawałek duszy. Tylko ona jedna wie, jak wiele kosztuje ją codzienne zachowywanie pozorów, ile bólu sprawia jej przemoc emocjonalna, jaką wobec niej i przybranej córki stosuje Leon. Po wielu latach takiego życia, w Zofii zaczyna coś pękać. Tuż po swoich czterdziestych urodzinach postanawia spełnić najskrytsze podróżnicze marzenie swojej maleńkiej Juleczki (choć właśnie osiągnęła pełnoletności, dziewczyna zawsze pozostanie dla Zofii jej małą córeńką) i w ramach prezentu z okazji osiemnastych urodzin Julki, wyruszają we dwie w podróż życia.

Z jakim bagażem wróci Zofia z tej wyprawy? Czy zostawi za sobą żale, a dystans pozwoli jej świeżym okiem spojrzeć na swoje małżeństwo? A może będzie dźwigać zza oceanu dodatkowy bagaż, który na zawsze przygniecie ją do ziemi?

"Maleńka" to piękna, emicjonalna powieść. Pełna miłości, ale niestety przede wszystkim tej okupionej ciągłym żalem, pretensjami. Poczucie bycia niedocenioną, oszukaną, stłamszoną, ciągle towarzyszy głównej bohaterce. I co gorsza, przelewa się także na jej bliskich. Daleka jestem od usprawiedliwiania Leona i przyznam szczerze, że przez większość czasu dopingowałam Zofię, by wreszcie się od niego uwolniła. Jednak jak to zwykle bywa, każdy medal ma dwie strony. Pewnie gdyby kobieta wcześniej przepracowała traumy, jakie wyryła w niej przeszłość, dalsze jej życie wyglądałoby inaczej. Może miałaby większą gotowość do zmian, a może nie widziałaby wszystkiego w tak czarnych barwach...

Książka skłania do refleksji, budzi lawinę najróżniejszych emocji i pozostawia w sercu ślad, a w umyśle refleksję nad tym, co naprawdę się w życiu liczy.