Kredziarz recenzja

 W małym , angielskim miasteczku w 1986 roku dwunastoletni Eddie i jego przyjaciele kierowani kredowym znakami odnajdują w lesie rozczłonkowane ludzkie zwłoki. Echa tego zabójstwa powracają do nich po 30 latach, kiedy to przyjaciele otrzymują tajemnicze listy z kodem, którego używali w 1986 roku. Niestety, jeden z nich tonie w niewyjaśnionych okolicznościach...
Akcja toczy się dwutorowo, naprzemiennie w wspomnianym wyżej roku oraz współcześnie, w roku 2016. Smaczku dodaje sposób narracji z punktu widzenia wchodzącego w okres dojrzewania dwunastolatka, z którym łatwo mi się było utożsamiać, bo w owym roku miałam lat 13. Autorka w ciekawy sposób przedstawiła strach. Przypadł mi do gustu wątek obyczajowy, który bardzo obrazowo odzwierciedla życie w małym, sennym miasteczku, w pieleszach którego mieszkańcy ukrywają swoje mniejsze i większe grzeszki, a nieprzemyślana decyzja, mająca być tylko żartem, wpływa na dalsze losy, a nawet życie.
Akcja toczy się bardzo sprawnie, elementy tajemniczości wzbudzają ciekawość i nie pozwalają odłożyć lektury na później, co prawda, zabójcę wytypowałam niego wcześniej, ale zapewniam, że ostateczne zakończenie zaskakuje.
Jak pisze autorka: "Dorosłość jest zwykłą iluzją. (...) Pod fasadą dorosłości i wszystkimi warstwami doświadczenia, które zdobywamy z cierpliwym biegiem lat, wszyscy jesteśmy zasmarkanymi dziećmi z obdartymi kolanami (...)."
Polecam, jako świetną lekturę na jedno urlopowe popołudnie.