Moja lista gości recenzja

Pierwszym słowem, jakie przychodzi na myśl, kiedy patrzę na „Moją listę gości” jest oryginalność.

Zdecydowanie było to coś innego. Coś czegoś jeszcze nie czytałam. Zamysł kolacji, gdzie przy stole znajduje się pięć osób z jakiegoś powodu ważnych dla bohaterki i w dodatku niektórzy z nich wrócili z zaświatów, był niesamowity. A dodanie do tego ciągnącej się przez dziesięć lat historii miłosnej spowodował, że ta książka jest dla mnie świetna.

Magiczna, a tak bardzo skupiająca się na rzeczywistych problemach.

„Moja lista gości” to książka obrazująca rozpad. Rodziny, przyjaźni, miłość, oczekiwań i nadziei. Ta kolacja to szansa dla bohaterki na rozliczenie się z przeszłością. Na poznanie i zadanie pytań ojcu, który zostawił ją i jej matkę. Na konfrontację z przyjaciółką, która kiedyś wydawała się tak bliska. Na zrozumieniu błędów w związku. To też szansa dla czytelnika, bo… nie myśli on tylko o bohaterach, ale i o swoim życiu.

Wątek romantyczny opiera się na silnej wierze w przeznaczenie. Sabrina usilnie w to wierzy, a ja miałam wrażenie, że oni nadają na zupełnie innych falach. Może to było celowe ze strony autorki? Uczucie między nią a Tobiasem jest intensywne, pochłaniające, gwałtowne, gorące i nieco destrukcyjne. Obserwując ten związek od początku do końca, dostajemy obraz jego stopniowego rozpadu. W przypadku bohaterów problemem była za silna miłość, która w obliczu codzienność nie mogła się odnaleźć. Oni sami ślepo wierzyli, że samo uczucie wystarczy, by reszta też się ułożyła.

Podobało mi się stopniowe odkrywanie tego, co zaszło między bohaterami, tego, co doprowadziło do tej niezręcznej ciszy i momentu, gdy dawne zażyłości nie mają już znaczenia. Ciekawość nie ustępowała znużeniu. Nie zabrakło również niespodziewanego zwrotu w połowie książki…

To książka bardzo smutna, ale i niosąca nadzieję. Pożegnanie nigdy nie jest łatwe, ale nie ruszysz do przodu, jeśli nie pogodzisz się z przeszłością.

Nie każdego zachwyci, ale mnie zauroczyła od pierwszej strony. Od pierwszej strony wiedziałam, że ja będę się nią zachwycać i spędzę kilka cudownych godzin, bo znajdę w niej radość, smutek, złość, zrozumienie, a nawet wzruszenie.

Nie ma wielu takich książek na rynku, więc jeśli szukacie czegoś niezwykłego, to polecam.


Ps. Przy tym stole dwie postacie wydają się zbędne, Audrey Hepburn i profesor Conrad. Siedzą, bo siedzą. Nie wnoszą nic do fabuły, równie dobrze mogłoby ich nie być.