Opal recenzja

Dzięki dziewczynom, które zorganizowały #maratonzArmentrout poznałam Jennifer L. Armentrout. Autorkę, która zachwyciła mnie serią Lux. Jest to seria, która opowiada o przygodach Katy, dziewczyny, która związała się z kosmitą. Historia jest prosta, lecz tak świetnie napisana, że nie potrafiłam się od niej oderwać. Chłonęłam książkę za książką i nie potrafiłam się od tej serii oderwać. “Opal” to trzeci tom serii Lux, autorka potrafi tak kończyć książki, że człowiek czuje nieodpartą chęć sięgnięcia po kolejną.

“Płoniesz jasno, dla mnie, i nie chciałbym, żeby to światło zostało przyćmione przez coś mrocznego.”

Dramatyczne wydarzenia, które rozegrały się w poprzednim tomie, odcisnęły piętno na Katy. Czuje się winna tego co się stało z Adamem, ukochanym jej najlepszej przyjaciółki Dee. Nagły powrót pewnej postaci miesza w głowach, nie tylko jego rodzinie, ale również inny mieszkańcom miasta. Zaczynają coś podejrzewać, lecz nie wiedzą jaka jest prawda, a ci co wiedzą za dużo znikają. Postać, która powróciła na łono rodziny próbuje się odnaleźć w nowej rzeczywistości i nie potrafi zapomnieć o swojej ukochanej, która jest przetrzymywana przez tajną jednostkę rządową. Gdy z pomocą przybywa im osoba, która raz ich już zdradziła, Katy i Deamon mają wiele do przemyślenia. Czy przyjmą pomoc od zdrajcy? Czy uda im się uratować osobę w potrzebie?

“Nie ufaj nikomu, kto ma coś do zyskania lub stracenia.”

Muszę stwierdzić, że “Opal” to najsłabszy tom do tej pory. Broni się jedynie zakończeniem, które wbiło mnie w fotel i zmusiło do przeczytania kolejnego tomu od razu. Przez większość książki kręciliśmy się między poczuciem winny Katy a uczuciem, które kwitło i się umacniało między nią a Deamonem. Bardzo w oczy bije naiwność głównych bohaterów, ich zachowanie było bardzo przewidywalne. Autorce nie udało się mnie zaskoczyć, lecz finał książki był genialny i pełny emocji. Właśnie za to zakończenie tak bardzo cenię całą serię i autorkę. Budowanie napięcia i zmienność tempa historii to kluczowe elementy tej serii, autorka wprawiła się w tych aspektach fabuły, które bardzo przyciągają uwagę czytelnika. Mimo tego, że główni bohaterowie nie bawią się już w kotka i myszkę, ich uczucie ewoluowało, to przyjemnie się czyta ich utarczki słowne, które się nie skończyły. Ich cięte języki to również mój ulubiony element książki. Często, gdy bohaterowie kończą swój taniec wokół siebie, ich uczucie robi się cukierkowe i bardzo przesłodzone. U Katy i Deamona nie zaobserwowałam tego. Jak widzicie mimo trochę kiepskiego początku i nudnawego środka, całą książkę oceniam na plus i oczywiście polecam ją każdemu molowi książkowemu, seria jest genialna i wierzę, że w końcu stanie na mojej półce w całości, bo okładki są prześliczne.

“Nigdy, przenigdy nie wiń się za to, czego nie jesteś w stanie kontrolować.”