Łuk triumfalny recenzja

Miłość i nienawiść to dwie namiętności które rządzą życiem Ravica, niemieckiego uchodźcy przebywającego w Paryżu, miasta które czując zbliżającą się wojnę nadal bawi się i tańczy w oparach dymu papierosowego i morza alkoholu.
Ten lekarz bez dokumentów, bez prawa do wykonywania zawodu żyje z dnia na dzień z nielegalnie wykonywanych operacji czekając co przyniesie przyszłość. Jego celem jest przeżyć jakoś kolejny dzień: zarobić trochę franków, zjeść posiłek w jednej z paryskich restauracyjek i zagrać w szachy z Borysem, emigrantem z Rosji.
Ciągle w ukryciu, pod zmyślonymi nazwiskami nie wierzy że życie ma mu jeszcze coś do zaoferowania gdy nagle przypadek sprawia że ratuje on przed samobójstwem tajemniczą kobietę. Joanna powoli wkracza w jego codzienność a obsesyjna miłość do niej wypełnia każda jego myśl.
Ta namiętność spala bohaterów, sprawia że ranią się nawzajem brakiem zaufania i zazdrością. Czytelnik od początku przeczuwa że to historia bez happy end'u i oczywiście ma rację.

Bohater powieści Ericha Marii Remarque'a to człowiek złamany: odrzucony przez własny kraj który z racji jego antyfaszystowskich poglądów skazał go na brutalne śledztwo i gestapowskie więzienie. Pała rządzą zemsty za krzywdy które na niego spadły: konieczność ucieczki, przerwaną karierę zawodową, śmierć ukochanej kobiety w więzieniu. Gdy nagle wśród paryskiego tłumu wypatruje twarz swojego prześladowcy - agenta Gestapo Haackego Ravic musi podjąć decyzję czy sam chce wymierzyć mu sprawiedliwość.

"Łuk truimfalny", napisany przez autora w 1946 roku to kolejna książka Remarque'a w której mówi o bezsensowności wojny i ogromie ludzkich cierpień jakie ze sobą niesie. Nie sposób nie doszukiwać się w tej powieści osobistych, tragicznych przeżyć pisarza, którego książki były w Niemczech palone na stosach a on sam musiał uciekać z kraju do którego już nigdy nie wrócił.
To cudowna, choć niebywale smutna opowieść napisana przepięknym, plastycznym językiem. Wraz z Ravickiem i Joanną spacerujemy po Paryżu, wdychamy zapach kwitnących kasztanów, pijemy morze calvadosu i wdychamy mocny papierosowy dym. I wiemy że to świat który zaraz zatonie ale orkiestra, tak ja na tonącym Titanicu, jeszcze gra. Do końca.