Lucian recenzja

Isabel Abedi urodziła się w Monachium, a wychowała w Düsseldorfie. Po maturze wyjechała na rok do Los Angeles, gdzie pracowała jako opiekunka do dzieci i praktykantka przy produkcji filmów. W Hamburgu zdobyła wykształcenie jako copywriter i w tym zawodzie pracowała przez 13 lat, marzyła jednak o tym, aby na życie zarabiać pisaniem książek dla dzieci.
O powieści autorstwa Isabel Abedi słyszałam wcześniej sporo dobrego i przez dość długi czas miałam ją w planach. Niezwykle ucieszyłam się na wieść, iż „Lucian” jest w mojej bibliotece. Pełna entuzjazmu czym prędzej więc po nią pobiegłam i tuż po powrocie do domu zabrałam się za czytanie.
Główną bohaterką i za razem narratorką powieści jest Rebeka Wolff, nastoletnia dziewczyna mieszkająca ze swoją matką i jej życiową partnerką w Niemczech. Jej ojciec mieszka na stałe w Ameryce, gdzie ułożył sobie życie z inną kobietą. Na samym początku naszej przygody z „Lucianem” mamy również okazję przeczytać co nieco o Suse, najlepszej przyjaciółce Rebeki oraz o Sebastianie, chłopaku żywiącym do niej wyższe uczucia. Niestety, nieodwzajemnione.
„Są w życiu rzeczy, o które trzeba walczyć, ponieważ czas, jaki na nie zostaje, niekiedy jest krótszy, niż sądzimy.”
Już od samego początku autorka pozytywnie mnie zaskoczyła. Często podczas czytania zniechęcamy się do danej powieści przez opisy, które bywają nudne, nieciekawe, rozwlekłe i czasem niepotrzebne. Tutaj mamy wręcz coś dokładnie odwrotnego. Całość jest niesamowicie wciągająca, ciekawie zostają przedstawione nawet najdrobniejsze szczegóły i muszę powiedzieć, że czyta się to bardzo przyjemnie. Książka pomimo swej jakże dużej objętości nie nuży czytelnika ani przez sekundę.
Język i styl jest raczej przystępny, prosty i z pewnością zrozumiały dla każdego. Nie mamy tutaj bogactwa wyszukanych słów, mimo to jednak całość jest bardzo interesująca.
Autorka zaskoczyła mnie kilkoma wątkami w swojej powieści. Sięgając po „Luciana” byłam święcie przekonana o tym, że jest to kolejna nieco zmieniona historia o wampirach. Dopiero podczas czytania zobaczyłam, że historia ta opowiada o czymś zupełnie innym, ciekawym i nowym dla mnie.
„Na początku człowiek się rodzi. Ale nie sam. Z każdym człowiekiem przychodzi na świat druga istota, która mu towarzyszy.”
Książka jako takich ilustracji nie posiada, nie mogę więc ich ocenić. Okładka jednak według mnie jest całkiem ładna, nie powala acz miło się na nią patrzy.
Na tle innych powieści z gatunku wypada bardzo dobrze, mamy w niej przedstawione nie tylko ciekawe postacie i oryginalną historię, ale też obrazowe opisy zachwycające czytelnika. Była to moja pierwsza i z pewnością nie ostatnia książka tej autorki, z wielką ochotą sięgnę po wszystkie kolejne. „Luciana” z czystym sumieniem polecam wszystkim, którzy szukają przyjemnej lektury.