Lina recenzja

„Góry tylko na przyzywają. Od nas zależy, czy odpowiemy na wezwanie.”

„(..)myślałam, że życie wypełnione strachem nie ma sensu. Chciałam być wolna. Chciałam odejść na własnych warunkach. Ale teraz walczę, bo chce żyć. W strachu czy bez, wszystko jedno. Dopóki żyję, jest nadzieja. A po drugiej stronie nie ma nic, teraz czuje to bardzo wyraźnie. Tam nie ma nic.”

Chciałabym zacząć od tego, że jestem totalnie zaskoczona tym, co znalazłam w tej książce. Tak naprawdę spodziewałam się romansu z górami w tle, a dostałam.. no właśnie! Dramat? Obyczajówkę? New adult? Romans? Mam wrażenie, że ta historia to połączenie tych kilku gatunków, które złożyły się w tak emocjonalną opowieść, że mimo wielkich chęci przeczytania jej na raz, robiłam sobie małe przerwy, by ochłonąć.

I nie mam tu na myśli, żadnych krwawych jatek, które sprawiałyby, że książka szokuje. Nie! Tu po prostu było tak dużo bólu, z którym musieli walczyć bohaterowie. I nie był to tylko ból fizyczny związany ze wspinaczką. Przede wszystkim, był to ból czysto emocjonalny, polegający na walce z własnymi słabościami. Bohaterowie musieli toczyć walkę z samym sobą. Niejednokrotnie, gdy ciało odmawiało im posłuszeństwa, jedynie siłą woli, przekonywali się, że dadzą radę.

„Lina” bez wątpienia jest książką, która uczy nas pokory. Pokazuje, jak człowiek zaślepiony żalem do innych, nienawiścią i pragnieniem zemsty, potrafi zniszczyć sobie życie. To historia o niesprawiedliwości. O tym, że małe dzieci nie powinni cierpieć tak, jak nasi bohaterowie. Złe towarzystwo, alkohol i narkotyki, sprawiały chwilowe zapomnienie. Człowiek przestawał czuć. Przestawało mu zależeć. Nie czując nic, nie mógł cierpieć.

Uwierzcie mi na słowo. Spodziewałam się lekkiego romansu, a zostałam tak wypruta emocjonalnie, że już po skończeniu książki długo leżałam i zastanawiałam się, jak to możliwe, że życie jest takie niesprawiedliwe? Dlaczego jedni mają piękne domu, wspaniałe rodziny, przyjaciół, pieniądze i szczęśliwe życie a drudzy jako małe dzieci zostają porzuceni, zdani na samych siebie, muszą cierpieć tylko dlatego, że znaleźli się w takim, a nie innym miejscu.

Jeśli czegoś nauczyła mnie ta książka to zdecydowanie docenienia tego, co mamy, oraz wiary, że każdy może się podnieść, nawet będąc już na samym dnie. Jednak, by to zrobić, potrzebujemy pomocnej dłoni. Potrzebujemy kogoś, kto nie odpuści i będzie obok nas, gdy będziemy walczyć z własnymi słabościami.

I choć wiele w tej historii smutku, to jednocześnie jest ona też o nadziei. O wielkiej sile przyjaźni i poszukiwaniu miłości. Mnie osobiście BARDZO się podobała! Nie znam pozostałych książek autorki, wiec nijak mogę je porównać, jednak jestem pewna, że „Lina” zasługuje na miano niesamowitej powieści! Ja jestem zauroczona. Pokochałam tę historię, pomimo że wylałam przy niej trochę łez.

BARDZO POLECAM!!