Kwiaty zła recenzja

Oksymoroniczny tytuł "Kwiaty zła" mówi o książce bardzo wiele. Niecodzienne zestawienie słów miało najprawdopodobniej ukazać, zasugerować tkwiący w źle paradoksalny powab. Jeśli poezja jako przedmiot estetyczny obierze za swój temat zło, to powstaje coś, co można nazwać metaforycznie właśnie „kwiatem zła”. Ten tom poezji (Les Fleurs du mal ) to arcydzieło literatury francuskiej, liryczny pamiętnik poety, w którym rozważane, przedstawiane są między innymi takie tematy i motywy jak: Bóg, szatan, sztuka, piękno, brzydota, grzech, śmierć, miłość, kobieta, codzienność wielkiego miasta. Baudelaire poruszył tu tak wiele spraw, że nie sposób opisać ani nawet wymienić każdej z nich, przede wszystkim jednak zawarł w "Kwiatach zła" cząstkę siebie samego. W liście do Ancelle’a z 18 lutego 1866 stwierdzał: „W tej książce okrutnej zamknąłem całe moje serce, całe uczucie, całą moją religijność, całą nienawiść. Oczywiście będę pisał zupełnie co innego, będę się zaklinał na wszystkie świętości, że to czysta sztuka, afektacja, żonglerstwo; i będę kłamać jak wyrywający zęby szarlatan”.
"Kwiaty zła" wyrażają niewątpliwie niepokoje twórcy, rozdartego między sprzecznościami, poszukującego sensu życia i sensu sztuki, niemogącego odnaleźć się w świecie coraz bardziej gwałtownego rozwoju (zagrażającej indywidualności jednostek) przemysłowo-miejskiej cywilizacji. Poetyka zbioru opiera się w głównej mierze na kontrastach (poszczególnych wierszy, obrazowania, metafor). Mimo wielu opozycji "Kwiaty zła" zdają się być wewnętrznie spójną konstrukcją. Baudelaire’a uznać należy za twórcę wykraczającego poza ramy własnej epoki, za poetę ukazującego nowe możliwości (świadczy o tym jego ogromna popularność wśród przedstawicieli następnych pokoleń). W Polsce w epoce Młodej Polski powstawała cała masa utworów oryginalnych autorstwa poetów będących pod artystycznym wpływem Baudelaire’a. Najciekawszym chyba w modernistycznej poezji polskiej nawiązaniem do Baudelaire'a jest wiersz Wincentego Koraba Brzozowskiego pt. "Powinowactwo cieni i kwiatów o zmierzchu". Ślady znajomości Baudelaire’a można odnaleźć także w późniejszych latach w twórczości m. in. Bolesława Leśmiana oraz Skamandrytów. Fenomen Baudelaire’a, myślę, że będzie fascynował jeszcze wielu czytelników.