Teoria opanowywania trwogi recenzja

Borys jest trzydziestodziewięcioletnim mężczyzną, który nie jest zadowolony ze swojego życia. Właśnie stracił pracę, na które i tak mu nie zależało. Dni upływają mu bez pośpiechu i bez wielkich wzruszeń. Jednak pewnego dnia spotyka Anetę „Nietę”, swoją niespełnioną miłość. Spotkanie doprowadza do wspólnej podróży, która okazuje się odskocznią od szarej, borysowej rzeczywistości.
Z początku byłam podekscytowana wizją zrecenzowania książki „Teoria opanowywania trwogi” Tomasza Organka. Uwielbiam jego muzyczną twórczość i miałam nadzieję, że ta pisarska będzie równie dobra. Jednak muszę z przykrością stwierdzić, że bardzo się zawiodłam.
Często nie rozumiałam tego, co czytam. Sama historia jest mało przewidywalna i pełna dziwactw. Może i byłoby to dobre, ale w książce panował istny misz-maszem styli, które często do siebie nie pasowały. Tomasz Organek pisze w specyficzny sposób, który mi po prostu nie przypadł do gustu i sprawiał, że książka była strasznie trudna w odbiorze. Miałam wrażenie, że był on na siłę wyszukany i groteskowo plastyczny. W dodatku książka nie poruszała błahych tematów, ponieważ historie krążyły wokół śmierci, dojrzewania i zmian, czemu opisowi nie służył ten styl pisania. Przez to nie potrafiłam skupić na niej swojej uwagi, a myśli wciąż gdzieś odpływały.
Nie zapałałam również przyjaźnią do głównych bohaterów. Borys i Nieta wydawali mi się czasem tak odpychającymi postaciami, że miałam szczerą ochotę odłożyć książkę. Mężczyzna jak na swój wiek był tak bardzo zagubiony, że aż nie byłam w stanie o tym czytać.
Plus należy się jednak za znakomite oddanie małomiasteczkowej mentalności. Jednak tylko to nie jest w stanie uratować tej książki.
Podsumowując – obfita w słowa, uboga w konkrety. Historia nieco abstrakcyjna, pełna metafor. I po prostu smutna i pełna rozczarowań (nie tylko czytelniczych). Pisana jest nietypowo, jest bardzo inaczej, ale uważam, że nie był to udany debiut i nie wiem czy kiedykolwiek przeczytam coś, co wyjdzie spod jego pióra. Panie Tomku, niech Pan lepiej pisze teksty piosenek i je śpiewa, bo to wychodzi naprawdę dobrze!