Lekcja hiszpańskiego recenzja

„[…](…) Uważam, że ludzie pojawiają się w naszym życiu w jakimś konkretnym celu. Jedni po to, żebyśmy drugi raz nie popełnili błędów. Innych odtrącamy zbyt szybko i z czasem dopiero uświadamiamy sobie, co straciliśmy. Są też tacy, z którymi spędzamy zaledwie chwilę, a i tak często zapadają nam w pamięć na lata. Spotkani przypadkowo mogą okazać się tymi, którzy odmienią nasze życie na zawsze[…]”

Nic nie dzieje się przypadkiem. Wszystko jest po coś. A ta historia mimo że była bardzo trudna, to jednak była tez piękna, zabawna i czasem rozbrajająca i rozładowująca nagromadzone emocje.

To historia o wspaniałej żonie, matce, a przede wszystkim kobiecie. Kobiecie skrzywdzonej przez byłego męża, tyran, który zadręczał ją i fizycznie, i psychicznie. Gdy po rozwodzie tej cudownej kobiety czyli Adrianny, zmuszona jest wyjechać na kilka miesięcy do Hiszpanii, do swego wujka, aby zarobić pieniądze na spłatę alimentów od tego byłego drania. Tam w Hiszpanii poznaje gorącego Hiszpana, szefa kuchni. Od tej pory zaczyna się jej hiszpańska przygoda.

Pokochałam Adriannę całym sercem. Kibicowałam jej od samego początku, bo czułam jej ból, widziałam jej walkę o spokój psychiczny, o wolność dla jej umysłu i spokój jej duszy. To jaką kobietą była mimo tak potwornych przejść zasługuje na duży szacunek. Ale nie tylko ona, ale też wielkie brawa należą sie wszystkim, którzy ją wspierali. Cudowni bohaterowie.

Autorka dotknęła swoją historią nie tylko kulturę Hiszpanii, te wszystkie smaki, krajobrazy (za co jej dziękuję bo Hiszpania to mój kraj, moje życie, moje szczęście), ale trudnego tematu jakim jest znęcanie się nie tylko fizyczne, ale też psychiczne. I to, że jest wiele kobiet, które nie potrafią odejść od swych oprawców, a te co odchodzą zmagają się z pamięcią i demonami jeszcze kilka lat. To była naprawdę przejmująca i piękna historia. Mimo iż ten temat jest niełatwy i wiele razy uroniła łezkę jak powoli poznawałam przeszłość Adrianny, to autorka również pokazała tą bardziej zabawną i wciągająca stronę powieści. Bywały w niej takie momenty, że płakałam ze śmiechu w poduszkę, a mój mąż myślał wtedy, że zwariowałam. A koniec nie powiem sprawił, że zaniemowiłam.

Ja słyszałam, że to debiut i uważam, że został on dopracowany w każdym calu. Historia poprowadzona idealnie. Bardzo ją polecam, bo uważam, że jest warta przeczytania. Przeczytania i zrozumienia, że małżeństwo to nie tylko papierek, założenie obrączki, ale to nieustanna walka o miłość, o siebie nawzajem. To trudna aczkolwiek warta praca. To stawiane drugiej osoby na pierwszym miejscu, dbanie o jej potrzeby. I przede wszystkim to patrzenie w tym samym kierunku. Ale też nie zapominanie o sobie i mówieniu o własnych emocjach, opiniach. To bycia na równi z partnerem/ partnerką.

Dziękuję wydawnictwu jak i samej autorce możliwość zrecenzowania.