Wszystko pochłonie morze recenzja

Znowu skusiłam się na polską autorkę co w moim przypadku jest rzadkością. To nie jest tak, że nie lubię, bardziej nie przepadam. Lepsze historie, które mi zapadły w pamięć były po prostu zagranicznych autorów. Co nie znaczy, że nasi są gorsi.

Aletha i Leto. Alchemiczka i Błękitny Rycerz. Ich losy są powiązane przez starą legendę o królowej i królu o tych samych imionach, czy aby na pewno?

Zostajemy wrzuceni od razu do świata intryg, śmierci i rozpaczy. Śmierć goni śmierć. Niebezpieczeństwo czai się na każdym kroku. Królestwo czai się ku upadkowi. Nawet brat może Cię oszukać. Komu uwierzyć? No komu? Jedna tajemnica przeradza się w tajemnicę z niej wychodzi rozgoryczenie i nieufność. Tyle ludzi powiązanych ze sobą, a jednak tak sobie obcy. Nie znający wszystkich tajemnic. Czy prawda wyjdzie na jaw?

Historia jak dla mnie nie do końca baśniowa, ale bajecznie wykreowana. Autorka nie szczędzi nam szczegół, w odpowiednich momentach wraca do przeszłości. Bardzo dobrze wykreowane postacie, choć niektóre są bardziej w tle. Erika (żona Leto) jest najbardziej irytującą ze wszystkich i parę razy miałam ochotę ją zdzielić, ale w sumie z nią jest naprawdę ciekawie, a czasami nawet śmiesznie. Co najważniejsze – świat jedyny w swoim rodzaju, system magii, boginek, całej historii świata bardzo mi się podobał. Syreny nie takie zwyczajne, które śpiewają pieśni i wciągają do morza.

Niektóre wątki można było bardziej rozwinąć, choć nie odczuwa się jakiegoś większego braku ich. Na pewno nie jest to książka dla wszystkich – dużo nazw, bohaterów, zawiłych historii. Dla mniej im więcej tym lepiej. Książka naprawdę przypadła mi do gustu. Chyba coraz więcej polskich autorów zagości u mnie na półce.

Czy i Ty dasz się pochłonąć morskiej toni, aby przejść przez magiczną barierę legend i opowieści, które stają się prawdą?