Gruby recenzja

Lata 90. Otulone magią, tajemnicami. Pomost pomiędzy PRLem, a Zachodem. Zmiany ustrojowe, które dosłownie wywróciły codzienność do góry nogami. Jedni zyskiwali, drudzy tracili. Pośrodku tego legendarnego bajzlu były dzieciaki, tzw ostatnie dobre roczniki. O tym jest „Gruby”.

Główny bohater, pseudonim Buła, jest dwunastolatkiem. To fantastyczny wiek, w którym zaczynamy powoli się kształtować, rozwijać, nawet spoglądać w przyszłość. Nasz Ziomek tego nie zaznał. Przez swoją otyłość jest obiektem drwin, wyzwisk, marginalizacji społecznej. Jedyną osobą na którą może liczyć jest Mareczek. Jego ostoja, chodzące zrozumienie i ogromne wsparcie - psychiczne i fizyczne. Chłopaki mieszkają w nadmorskiej mieścinie. Powiew świeżości jest tylko w okresie wakacyjnym. Cała reszta upływa w ciągłej nudzie, szarości i beznadziei. Babcia Buły postanawia wysłać go na obóz wojskowy, po którym ma się stać prawdziwym mężczyzną, bez zbędnych kilogramów i dziecinnego charakteru. Misja okazuje się częściowym sukcesem. Chłopak stracił kilogramy, ale rany w psychice zostały jedynie pogłębione. Kolejny rok szkolny okazuje się przełomowy - do klasy dochodzi nowy kolega, spadochroniarz, który wywraca ich życie do góry nogami. Tak jak zmiana ustroju dla Polski.

Lektura książki Michalskiego jest bardzo dobrym doświadczeniem. Dotyczy sytuacji, zjawisk, których doświadczaliśmy pośrednio lub bezpośrednio. Ostatnia dekada ubiegłego wieku była destrukcyjna na wielu płaszczyznach i uważam, że najmocniej odczuły to właśnie dzieciaki. Rosnące dysproporcje ekonomiczne, rozdzielenie rodzin spowodowane emigracją zarobkową, rosnące obszary patologii, rosnąca przemoc, pojawienie się narkotyków. O tym wszystkim jest „Gruby”. Napisany w sposób wulgarny, ale dosadny. Świetnie przedstawia istotę rzeczy. Autor polał całą historię perspektywą osoby dorosłej. Książka wypełniona jest przemyśleniami i wewnętrznymi monologami Buły, ale nie są one pisane z perspektywy dwunastolatka, a właśnie osoby dorosłej. Nadaje to lekturze głębszy wydźwięk. Trafia zdecydowanie mocniej.

Jedyne do czego mogę się przyczepić to… długość książki. Jest zdecydowanie za krótka. Uważam, że opowieść zyskiwałaby z każdą stroną. Buła zasługuje na więcej uwagi, na więcej monologów, na rozszerzenie jego historii.

Czytajcie! I pamiętajcie - „Ludzie to coś najgorszego z czym przyjdzie nam się spotkać w życiu”.