Gruby

Chudziutka w formie ale grubiutka w treści, czyli opowieść o chłopakach i chłopaczyskach, a zwłaszcza jednym, tytułowym. I jest w „Grubym” sporo z mojej dziecięcej osiedlowej historii spodblokowo kubikowej wielkiej płyty, mimo że do morza mi daleko, a tu główny bohater dorabia w przyplażowej smażalni. Bo tacy jak tytułowy Buła zdarzają się wszędzie. Oni i ich nadopiekuńcze matki, ich zawistne babcie, ci wszyscy dorośli, którzy wiedzą lepiej, ich kompleksy, porażki i traumy. I ich kumple z trzepaka (niemalże), od pierwszego papierosa, świerszczyka, odwagi, krwi i łez jeszcze niewinnych, bo dziecięcych, choć płynących po policzkach twarzy dorastającego wyrostka.

Czytało mi się historię Buły jak wspomnienie. Bo tu nie tusza ma znaczenie (choć pewnie dla Grubego – ma pierwszorzędne; każdy z nas dźwigał jakiś ciężar, prawda?), lecz to, jak niesprawiedliwy bywa świat. Banalnie brzmi, ale co począć, skoro to prawda? Te same niepowodzenia, te same mdłe sukcesy, ten wredny świat wreszcie, którego beznamiętną brutalność poznaje się na własnej skórze. I moment, kiedy rozumiesz, kiedy dociera najboleśniejsza myśl, że dziecięcy przyjaciele to nie przyjaciele na lata, że za każdą przyjaźnią czai się zdrada, a nielojalność, jak się okaże, boli jak diabli. Że dwa miesiące wakacji potrafi być jak niszczycielska fala – zabrać wszystko i nanieść coś zupełnie nowego – nic w życiu kilkunastoletniego chłopca nie jest stałe (nawet zrzucone zbędne kilogramy). Porażka wita się na dzień...

Chłopięca przyjaźń, początki dorastania, społeczne wykluczenie i potransformacyjna rzeczywistość, w której trudno związać koniec z końcem

Gruby, inaczej zwany Bułą wrócił właśnie z wakacyjnego obozu, obozu organizacji paramilitarnej.

Raczej nie jest to wymarzone miejsce na wypoczynek dla chłopca, ale był to pomysł jego babci, która usilnie chciała zrobić z niego mężczyznę. Czy to się udało?

Po części tak, chłopiec zrzucił zbędne kilogramy, ale czasem go nie wystarcza. Mimo zmiany wyglądu koledzy nadal mu dokuczają, znęcają się nad nim, a to znowu prowadzi do jego przybierania na wadze.

Widzimy tutaj jak ciężki jest radzić sobie z drwinami, z przemocą, oraz jak jedzenie i rycie może być mechanizmem obronnym.

Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Wiele się zmienia gdy do klasy dołącza Sebastian. On, Buła i jego przyjaciel Marek tworzą nierozłączne trio. Mając u boku przyjaciół o wiele łatwiej jest znieść wyzwania losu. Ale czy nadal będzie tak kolorowo, kiedy pojawia się narkotyki?

Choć książka jest dość cienka, zwiera w sobie bardzo wiele treści. To obraz dostającego chłopca i wyzwania jakie stoją przed młodymi ludźmi w tym wieku.

Całość jest napisana interesująco, ukazuje życiowe wyzwania, dręczenie przyjaźnie, narkotyki.