Las recenzja

Sharon Gosling "Las". 

Martin Stromberg wraz ze swoją żoną i nastoletnim synem, postanawiają zmienić swoje dotychczasowe życie i wyprowadzić się na odludzie, plantację Storaskogen. Były plany co do własnego biznesu, wycinka drzew. Niestety, albo stety... rodzinę zaskoczyła wczesna zima, która uniemożliwiła samą wycinkę, jak i przygotowanie się na długie mrozy. Wraz ze śnieżycą zaczęły pojawiać się różne dziwne zjawiska. Dorotea - gospodyni domowa - nie ułatwiała życia w ogromnym domu, który został odcięty od świata. Wręcz przeciwnie, jej niechęć i pogarda dla nowych właścicieli budziła strach w domownikach. Nie pomagał także fakt, że kobieta wierzy w Varulvy - leśne duchy, połączenie człowieka i wilka. Zapomniane zjawy, które są spisane na wieczne potępienie, jeśli nie usłyszą swojego ludzkiego imienia. 

Czy wierzenia ludowe północnej Skandynawii mają coś z prawdy? Czy jest to tylko wymysł starej, zdziczałej kobiety, która pragnie bronić prastarych lasów? 

Ciekawa fabuła, chwilami naprawdę dobrze trzymająca w napięciu, w oczekiwaniu na to, co się stanie. Nie przesłodzona opowieść o czymś, co jest dziwne, niezrozumiałe. Cudowne, często wręcz straszne! opisy lasów. Czułam, jakby każde drzewo miało swoje życie, odrębne a jednak spójne z innymi. Chwilami bałam się ich. Naprawdę. Wyobraźnia zadziałała, słyszałam szum ich gałęzi... przyprawiało to o gęsią skórkę. 

Ale... jednak jest te ale... 

Cała historia była krótka. Za mało dla mnie tajemniczości, nie do końca rozwinięty wątek ludowych wierzeń. Myślałam, że Valurvy są tu najważniejsze. Zwrot akcji mnie zaskoczył i niestety, całość straciła bardzo dużo w moim odczuciu. Samo zakończenie trochę ratuje sytuację. Daje pole do popisu myślom. Chociaż i tak jestem rozczarowana.

Główny bohater, syn Martina, bezimienny 😃. Strasznie irytował mnie. Taki rozpieszczony nastolatek, który myśli, że wszystko może. Nie, nie polubiłam go. Ale jakoś zaakceptowałam, że jest główną postacią i narratorem. 

Jak w każdej książce, czasem znajduje się błędy w korekcie. W tej było ich naprawdę sporo. O ile na samym początku dało się przeżyć, tak im bliżej końca, tym bardziej mnie to denerwowało.

Podsumowując. Powieść szybko się czyta, wciąga. Do pospolitej młodzieżówki bym jej nie zaliczyła, chociaż styl i język jak najbardziej. Mi to aż tak nie przeszkadzało, ale kto co lubi. Był potencjał na dobrą, ciekawą powieść o czymś innym. Nie do końca jednak został wykorzystany. 

Czy polecam? Tak, dla relaksu, na odreagowanie, na zabicie czasu.