Złodziejka książek recenzja

W swojej bestsellerowej powieści wojennej Markus Zusak przybliża nam świat, w którym przyszło żyć przebojowej dziewczynce o imieniu Lizel.
Kiedy matka dziewczynki jechała pociągiem z dziećmi, aby oddać je rodzinie mieszkającej w małym miasteczku na południu Niemiec umiera mały Werner - brat złodziejki książek. Rodzina decyduje się go pochować na miejscowym cmentarzu na jakimś odludziu. Matka wybrała się do pastora i ustaliła szczegóły z nim. Grabarze wykopali grób i umieścili w nim ciało chłopca owinięte w stare szmaty. Po pochówku, kiedy "ekipa pogrzebowa" odchodziła, grabarzowi wypadła z kieszeni nieduża książeczka w czarnej, skórzanej oprawie, która nosiła tytuł "Podręcznik grabarza". Kiedy Lizel to zauważyła natychmiast schyliła się po książkę leżącą w białym puchu. Po dotarciu na miejsce, do urzędu, dziecko odebrała urzędniczka, usadowiła ją w czarnym lakierowanym samochodzie i zawiozła do nowej rodziny. Na początku dziewczynka nie chciała wysiąść z auta, rzucała się, krzyczała, kopała nowych rodziców i urzędniczkę. Jednakże zostać musiała. Po jednym dniu uspokoiła się i zaprzyjaźniła z gospodarzem domu - Hansem, który czytywał jej wieczorami, grał na akordeonie oraz uczył pisania i czytania, Lizel była analfabetką. Po pewnym czasie dziewczynka zaprzyjaźnia się z Rudym Steinerem, który jako pierwszy nazwał ją "ZŁODZIEJKĄ KSIĄŻEK".
Rozpoczyna się wojna. Lizel wstępuje do szeregów Hitlerjugend, podczas parady Niemcy palili książki i inne dzieła żydowskich autorów. Gdy ognisko skończyło się, tliło się jeszcze kilka książek Lizel zabrała jedną z nich "Wzruszenie ramion", schowała pod płaszcz i zaniosła ją do domu.
W moim odczuciu powieść ta powinna zostać dodana do kanonu lektur szkolnych dla klasy szóstej lub siódmej. Każdy uczeń powinien poznać wojenną historię i znaczenie książek w życiu Lizel, która kochała je nad życie. Powieść rozmywa wszelkie wątpliwości, co do pozytywnej sławy Adolfa Hitlera w III Rzeszy, co podkreśla sama Lizel. Polecam tą książkę i życzę miłego czytania.