I (nie) żyli długo i szczęśliwie. Najgorsze rozstania w historii recenzja

„I (nie) żyli długo i szczęśliwie. Najgorsze rozstania w historii” Jennifer Wright to jedna z pierwszych przeczytanych przeze mnie książek popularnonaukowych, polecam ją „na start” z tym gatunkiem (o ile tak można to nazwać). Dlaczego?

Po pierwsze. Jest dość nieskomplikowana. Nie znajdziemy tutaj wielu niezrozumiałych słów, jest napisana prosto, czasem nawet w taki sposób, jakby autorka była naszą koleżanką i nam opowiadała te historie przy kawie.

Po drugie. Jest zabawna. Autorka wplata co jakiś czas żarty, ironizuje i stara się wywołać u czytelnika śmiech. W tym celu także w zabawny sposób podpisuje ilustracje. (Chociaż oczywiście jak to z humorem bywa, nie każdego będzie to śmieszyć).

Po trzecie. Intryguje. Podtytuł „…Najgorsze rozstania w historii” sugeruje temat dość osobisty, kontrowersyjny, wchodzenie z butami do cudzego życia. Może nie powinniśmy zbytnio ingerować w cudze prywatne sprawy, jednak bywają one bardzo interesujące. A tutaj można „podejrzeć” rozstania znanych postaci z różnych wieków, takich jak: Neron, Henryk VIII (król Anglii, miał 6 żon) czy lord Byron. Są także historie pisarzy: Oscara Wilde’a i Edith Wharton (myślę, że muszę zainteresować się „Wiekiem niewinności”).

Po czwarte. Jest przystępna. Mimo sporej zawartości informacji nie odczuwa się tego, jak wiele ich jest. Wiedza historyczna została podana w przyjemny, nieprzytłaczający sposób. Zahaczono także o tematy niehistoryczne.

*Po piąte. Eleonora Akwitańska. Poznałam tę kobietę w trylogii Elizabeth Chadwick. Uwielbiam ją. Wiem, że w głowie mam jej obraz wykreowany przez Chadwick, jednak i tak uważam tę postać za niezwykle ciekawą i wartą podziwu. Rozdział o niej w „I (nie) żyli długo i szczęśliwie…” tylko mnie w tym utwierdził. Swoją drogą, bardzo ucieszyło mnie to, że trylogia Chadwick także została w nim wspomniana.

* Ten podpunkt jest bardzo „mój” i nie dla każdego będzie to zaleta książki.

Podsumowując: ta książka nie jest dla każdego. W dużej mierze odbiór zależy od poczucia humoru czytającego i jego oczekiwań względem książki – to zdecydowanie nie jest poważna lektura zawierająca tylko „suche” fakty. Polecam jednak ją wypróbować, jeśli ciekawi was tytuł lub podtytuł i lubicie „luźne” książki popularnonaukowe.

tłumaczenie Maciej Miłkowski