Poza mną recenzja

Są powieści, które nie potrzebują fabuły, która do czegoś dąży, ma jakiś cel. Są powieści, które nie muszą mieć celu. Nie umiem sobie wyobrazić, że „Poza mną” mogłoby być inne, że mogłoby być w stylu jakiejś zwykłej obyczajówki. To jest właśnie ten typ książki. Która jak rozżarzone węgle wpada w sam środek głowy i serca i zostawia w nich trwały ślad. Takie jest właśnie „Poza mną”.

Jako terapeutka wie, że to nic dziwnego, że miłość sprzed lat staje nagle w drzwiach z zamiarem, by wszystko naprawić. Zdaje sobie również sprawę, że niełatwo uchronić się przed popełnianiem tych samych błędów. Jej małżeństwo rozpadło się kilka lat temu.Bardzo dobrze potrafi słuchać innych. Nie słyszy samej siebie.

Od pierwszej strony wiedziałam, że tu nie będzie głębokiej fabuły, nie będziemy mieć celu, byłam na to przygotowana. Nie byłam przygotowana na jedno. Na to, że ta powieść wypali mi dziurę w sercu i zostawi w nim ogromną dziurę. Dziurę, której nie załatam już chyba niczym. A jeśli załatam, to długo będzie to trwało i nie będzie to łatwe.

Im dalej też było, tym bardziej miałam poczucie, że to książka o mnie, dla mnie. Moje wszystkie uczucia, przeżycia z pewnego okresu mojego życia przelane na papier. I ja widziałam, że są opinie, że książka jest za bardzo hype'owana, jest wszędzie. Ale to była podróż wgłąb mnie, mnie jako osoby, mnie jako czytelniczki. Nigdy nie przeżyłam czegoś takiego. Nie jest to też książka dla każdego, nie każdy będzie się przy niej czuł dobrze i komfortowo. Nie każdemu się będzie podobać. Ja nie mogę stwierdzić jednoznacznie czy mi się podobało, czy nie. Nie ocenia się własnych przeżyć i podróży w głąb duszy.

Gdyby nie to wszystko, miałabym awersję do tego, że książka to praktycznie sama proza. Nie przepadam za tego typu książkami, przyznam. Jednak w tym przypadku, nie mogę się do tego przyczepić. Jestem wprost oczarowana, bo ta proza tak bardzo do mnie trafiła. Nie umiem sobie wyobrazić, że ktoś, kto mnie nigdy nie widział, tak bardzo napisał o mnie. Coś na swój sposób magicznego.