Książę Mgły recenzja

Książka zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Jak zaczęłam już ją czytać, nie mogłam przestać. Każda kolejna strona była coraz ciekawsza, a im dłużej czytałam tym szybciej chciałam poznać te wszystkie tajemnice ukryte przez latarnika i Kaina. Szczerze mówiąc jeszcze nie zdarzyłoby mi się, że przez jakąś książkę przechodzą mnie dreszcze, a tu tak było. Jak wieczorem odkładałam książkę na stolik nocny i zgaszałam światło to w głowie widziałam tylko klauna z ostrymi wilczymi zębami, momentalnie chowałam się pod kołdrę jak małe dziecko.
Postacią, która chyba najbardziej mi się spodobała był Roland. Sama nie wiem ,dlaczego tak szczególnie go lubię. Może dlatego, że miał chatkę na plaży, którą widziałam oczyma wyobraźni i bardzo mi się spodobała. No i oczywiście za koniec. Jego poświęcenie zrobiło na mnie wielkie wrażenie.
Koniec książki był dla mnie wielkim zaskoczeniem. Spodziewałabym się wszystkiego, ale nie tego co się wydarzyło. Oczywiście, jak w większości książek bywa pod koniec, trzeba przygotować chusteczkę. Czasami trzeba trochę popłakać i zalać książkę łzami :)
No i oczywiście okładka. Świetnie nawiązuje do treści książki. Gdy tylko dostałam „Księcia mgły” zastanawiałam się co to za statek i wypatrzyłam na nim sześcioramienną gwiazdę wpisaną w okrąg i napis „Orfeusz”, potem wszystko było już jasne. W gęstej mgle stoi dom Carverów (wcześniej Fleishmanów). Mroczna i po prostu cudowna okładka.