Książę Mgły recenzja

Witajcie kochani!
Książka opowiada historię trójki rodzeństwa Maxa, Alicji i Iriny. Dzieci wraz z rodzicami przeprowadzają się do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku. Wprowadzają się do domu, gdzie niegdyś mieszkała rodzina Fleishmanów. Syn małżeństwa, które kiedyś tu mieszkało utopił się w morzu i odtąd ta rodzina nie była już taka sama. Dzieci znajdują w garażu stare rowery, projektor do filmów, ale także same filmy. Rodzina postanawia pewnego wieczoru oglądnąć, któryś z filmów, ale okazuje się, że to filmy, które ktoś nakręcił sam. Max jest trochę zawiedziony, ale później dokańcza oglądanie filmów. Pewnego wieczoru Max siedząc w pokoju przy oknie zauważa w oddali coś w rodzaju ogrodu, ale obstawionego wysokim płotem. Max udaje się co tamtego tajemniczego miejsca, to co tam zobaczy cały czas siedzi mu w głowie. Dzieci poznają Ronalda, z którym nurkują parę razy i odwiedzają różne miejsca. Dziadek chłopaka opowiada nastolatką historię po której Max coś odkrywa, coś co jest powiązane z tajemniczym ogrodem jak i z tym co się w nim znajduje.

Książka ma bardzo ciekawą fabułę, ale jest także w niej coś takiego, że Cię albo przyciągnie albo nie, jest to bardzo zależne od gustu. Carlos piszę naprawdę dobre historię, a ta książka się do nich według mnie zalicza. Ja nie należę do tych osób, które lubią czytać długie opisy miejsc, które są jak dla mnie czasem bardzo nudne, a w tej książce, aż się chciało je czytać wszystko zostało opisane na tyle na ile powinno i tak właśnie powinno być, w każdej książce. Książka jest pisana językiem, łatwy do odebrania. Są czasem zwroty akcji, których się nie spodziewałam; jest nim zakończenie, które tak mnie zaskoczyło, normalnie złamało moje serce i pokruszyło na małe kawałeczki. Naprawdę tego się nie spodziewałam. Polecam do przeczytania

Bardzo spodobała mi się także okładka tej książki, jak i oczywiście środek. Przy każdym rozdziale jest obrazek takiej małej latarni, bądź domku, kto jak uważa. Bardzo mi się to spodobało.