Książę Mgły recenzja

Świeżo po lekturze, mogę szczerze powiedzieć, że czuję pewien niedosyt. Do książki usiadłam z wielkim zaciekawieniem, natomiast po lekturze mam bardzo mieszane uczucia. Na początku co pewien czas po prostu odkładałam książkę na bok. Kompletnie nie mogłam się skupić na tekście i nawet nie miałam uczucia jakie towarzyszyło mi przy kolejnych tomach Harrego Pottera, żeby zostać sam na sam z książką, odciąć się od otaczającego świata i tylko czytać. Ostatecznie jednak mogę stwierdzić, że książka podobała mi się i na pewno polecam ją fanom pisarstwa Carlosa.

Dlaczego więc mam mieszane uczucia i czuję niedosyt? Na początku poznajemy Maxa i jego rodzinę. Autor opisuje przeprowadzkę rodziny, codzienne zajęcia, i poznanie nowego kolegi. Rozumiem, nakreślenie sytuacji, fabuły i wstęp do akcji głównej musi być, bo bez tego też byłoby źle, ale dlaczego trwało to tak długo? Wszystko to, rzeczywiście było potrzebne i dało większe rozeznanie w sytuacji, jednak uważam, że autor mógł to wszystko skrócić poświęcając przy tym więcej uwagi akcji, która miała miejsca praktycznie pod koniec.

Czuję się trochę tak, jakby ktoś ze mnie zadrwił. Siedziałam, czytałam wstęp - bardzo długi wstęp - żeby potem praktycznie przez moment dowiedzieć się jakie jest zakończenie. To trochę tak jak oglądanie filmu na TVN'ie. Oglądacie, wciągacie się w akcję i trzy minuty przed zakończeniem, puszczają Wam piętnastominutowe reklamy. Nie denerwuje Was to? Bo mnie bardzo.

Podsumowując, książka jest na pewno ciekawą pozycją, po którą warto sięgnąć. Nie twierdzę, że mi się nie podobała, bo była ciekawa i w sumie inna, jednak zmieniłabym w niej kilka rzeczy. Carlos Ruiz Zafón w moim mniemaniu jest świetnym pisarzem i każdy powinien zajrzeć do jego dzieł. Wydaje mi się, że osiągnął swój cel, którym było pisanie takich powieści, żeby każdy czytelnik - czy to dziewięcioletni, trzydziestoletni czy osiemdziesięcioletni - mógł zajrzeć i znaleźć coś dla siebie.