Hmm. Mam dylemat jeśli chodzi o tą historię. Powiem szczerze, że jest to moje pierwsze spotkanie ze szwedzkim kryminałem i cyklem Millennium.
I raczej na tym jednym się skończy. Dlaczego? O tym za chwilę.
Krzyk orła jest siódmym tomem cyklu Millenium i jednocześnie pierwszym z trzech planowanych tomów autorstwa Karin Smirnoff.
Na dalekiej północy Szwecji globalne korporacje mają swoje plany co do przejęcia naturalnych terenów. Podobnie, jak organizacje przestępcze.
Lisbeth Salander przyjeżdża do Gasskas w sprawach rodzinnych. Zostaje opiekunką swojej bratanicy Svali, której matka niedawno zniknęła.
Okazuje się, że dziewczyna pomimo zaledwie trzynastu lat jest niezwykle utalentowana oraz ... jest obserwowana.
W tym samym czasie Mikael Blomkvist również zmierza w te tereny. Sprowadza go ślub córki z mężczyzną, co do którego krążą niepokojące plotki.
Niespodziewane wydarzenia sprawią, że drogi Lisbeth i Mikaela znowu się przetną.
Gdy długo skrywana prawda ujrzy światło dzienne, Salander staje się ostatnią nadzieją dla Blomkvista.
Z jednej strony doceniam pomysł na tą historię, bo jest naprawdę ciekawy. Korupcja, wielkie pieniądze, tajemnicze zaginięcia, ludzie, którzy nie cofną się przed niczym by osiągnąć cel.
Gdy w grę wchodzą wielkie pieniądze nie liczy się nic - ani ludzkie życie, ani przyroda. Dla niektórych nie ma żadnych świętości poza dwiema - władzą i pieniędzmi.
Smutne to, ale prawdziwe.
Z drugiej strony chyba nie do końca rozumiem szwedzkie poczucie humoru.
Chyba po raz pierwszy spotkałam się z tym, aby dwie nowo poznane w pociągu osoby przedstawiały się sobie inicjałami.
"Zmieści się pan tutaj. Jedziemy w tym samym przedziale - odzywa się mężczyzna (...)
- IB - mówi tamten i podaje mu rękę.
- MB - odpowiada Mikael."
W pewną dezorientację wprawiała mnie również konstrukcja zdań, jak i szwedzkie nazwy.
W jednym akapicie autorka pisze o Lisbeth, a w drugim o Mikaelu. Przydałaby się jakaś stopka, by to oddzielić od siebie.
Dodatkowo wplecenie w aktualną dyskusję pomiędzy postaciami, rozmowy przebiegającej w myślach jednej z nich i to w dodatku naprzemiennie nie do końca przypadło mi do gustu.
Miałam również wrażenie, że część zdań była sformułowana jakby bezosobowo.
"Sprzątacz nie zna jego imienia. Chłopiec mówił mu nie raz, ale sprzątacz nie pamięta."
No i chyba po raz pierwszy spotkałam się w książce z takimi określeniami, jakie są użyte w tej powieści.
"Lubi Lisbeth, ciągnie ją do niej jak mącznika do spiżarni (...)."
"Rozmowa płynie opornie, jak śmieci unoszące się na Gangesie."
Serio?
Wiem, że seria Millennium ma swoich zwolenników. Ja jednak pozostanę przy polskich kryminałach.
Jak sami widzicie mam mieszane odczucia, co do tej historii. Są rzeczy które mi się podobały i takie, które nie przypadły mi do gustu.
A jak jest z wami? Czytaliście już Krzyk orła? Jakie są wasze odczucia?
Ocenę tej historii pozostawiam każdemu z osobna, ponieważ wszystkim nam nie musi się podobać to samo. Może akurat wy traficie do grona fanów tego cyklu?