Kronika czarownic. Pokolenia widzących recenzja

Historia rozpoczyna się w 1581 roku w Norwegii, w momencie ataku dżumy. Ingrid została sama na świecie, wszyscy z rodziny umarli na zarazę. Pewnej mroźnej nocy kobieta rodzi dziecko. Aby uratować życie córki, wybiera się do lasu do chatki, w której żyje stara czarownica Zorina. Ingrid udaje się zaprzyjaźnić z kobietą. Uczy się, jak pomagać chorym oraz jak sporządzać leki i maści. Widzi też dusze zmarłych.

Pewnego dnia ponownie spotyka kata, człowieka, który jest ojcem jej dziecka Oboje marzą o spokojnym życiu, jednakże w Norwegii panuje polowanie na czarownice, a Ingrid zostaje oskarżona o czary. Oboje uciekają do obdarzonej złą sławą doliny, gdzie panuje smutek i nierozpoznane zło. Kiedy udaje im się wreszcie opuścić dolinę, okazuje się, że życie nie będzie dla nich laskawe, bo zabierze im wszystko, co ważne. Zawikłane losy zawiodą ich do Polski. To właśnie tutaj zostanie założona nowa dolina, w której osiądą kolejne pokolenia.


Lubię książki fantastyczne o czarownicach, jak ta, choć z reguły czytam takie, dzieiejące się we współczesność, to ciekawa odmiana.

Po pierwsze książka ma naprawdę ładna okładkę, jasną, a zarazem tajemniczą.

Autor porusza temat Dżumy, choroby która zabiła wielu, biednych jak i bogatych, w tym rodzinę Ingrid.

Przez 500 stron powieści dzieje się naprawdę dużo. Nie jest to moim zdaniem książka na jeden wieczór, nawet nie przez ilość kartek, a wydarzeń, które wolałam sobie dawkować.

Były momenty które wzruszały, aż łza kręciła się w oku, jak pożegnanie Ingrid i Zoriny.

Ingrid i Bjorn są rodzicami jednak ona jest czarownicą, on katem, nie moga miec zwykłego, spokojnego życia. Chcą czegoś więcej dla córki niż bycia odtrąconą przez społeczeństwo. Chcą być razem szczęśliwi, ale te marzenia nie są wcale takie proste do spełnienia.

Ingrid zostaje oskarżona o czary i musi odesłać córkę aby zapewnić jej bezpiecznsgwo.

Cierpienie, rozstanie, tęsknota, strach. Życie Ingrid nie jest proste. To, co jest darem może być też przekleństwem, ale wie że musi być silna i sobie z tym poradzić. Dla Zoriny, dla siebie i dla swojej córki. W końcu jej córka także ma dar.

Z czasem poznajemy hisorię także Loty, Anny, Juliana, innych wyjątkowych osób, dla których życie nie jest usłanego różam.

Zakończenie od razu informuje nas o drugiej części. Jesteścir ciekawi?

Książka była intrygująca. Wiele faktów magicznych, których nie spotkałam nigdzie indziej. Magia, miłość, demony niebezpieczeństwo. Moemtami było strasznie, momentami smutno, momentami wzruszająco. Szczególnie polubiłam postać Ingrid i jej relacje z Bjorn. Żałuję, że tak mało widzieliśmy o Zorinie, bo też wydawała się ciekawą postacią, pożegnanie z nią wywiało we mnie żal.