Królowa ciemności. recenzja

Czytanie przedostatniej części dawało zarazem poczucie wielkiej ekscytacji i bólu. Bólu rozstania. Ból przepełniał moje serce na wskroś, gdy tylko pomyślałam o fakcie kończenia się trylogii. Czytając to na przemian z mieszanymi uczuciami, tak mocno targającymi mą osobą, stwierdzam z czystym sercem, że ta trylogia na zawsze zostanie w mojej pamięci. Zostanie zapisana jako najlepsza trylogia, historia, która pochłonęła moje serce doszczętnie.
W tym tomie mamy co raz to więcej śmiesznych, ironicznych komentarzy, które są taką miłą powłoką tego, co dzieje się w Królestwie. W domu czasami zastanawiali się czemu tak głośno się śmieje, ale naprawdę miejscami nie można opanować się ze śmiechu. Bishop ma tak wspaniałą formę narracji, tak wspaniałe opisy, które rzadko spotyka się w powieściach, aż miło patrzeć. Jej dokładne opisy przeżyć wewnętrznych dawały jasny i przejrzysty obraz uczuć postaci, a przede wszystkim emocji targających nimi. Bez nutki kłamstwa powiem, że nawet (za przeproszeniem) jełop zrozumie, co się dzieje w książce. Każdy jest w stanie wyczuć historię, bohaterów i pobudki będące miarą konsekwencji ich użycia.
Ten tom pokazuje, jak żaden z poprzednich, jak Jaenelle jest zdolna do poświęceń. Jak ludzie w jej sabacie są zdolni do poświęcenia w imieniu swojej Pani. “Królowa Ciemności” daje nam pole widzenia na potęgę Czarownicy, na świat przepełniony skazą, na Krwawych (Skażonych pobudkami władzy, rządów czy panowania), na Dorothę i Hekath, odwiecznie wrogie Czarownice – dwa rozpadające się trupy, przepełnione chciwością, okrucieństwem i pychą.
Pod koniec troszeczkę zaleciało ckliwością, jednakże tak bardzo wczułam się w bohatera historii i od początku życzyłam wszystkim szczęścia, Daemon i Jaenelle zawsze byli na przodzie.