Król z bliznami recenzja

„-Tyle wystarczy?
-Aż nadto- odpowiedziała Genya.- Daj mu jedną kroplę tuż przed snem i drugą, jeśli będzie miał jakieś kłopoty. Jedna więcej i istnieje spore ryzyko, że go zabijesz.
-Dobrze wiedzieć. Królobójstwo nie znajduje się na liście moich ulubionych zbrodni.
Usta Genyi drgnęły w uśmieszku.
-Chcesz powiedzieć, że nigdy nie chciałaś zabić Nikołaja?
-Och, pewnie, że chciałam. Nie chcę, tylko żeby to przespał”.

🧡🧡🧡
Staw czoło swoim demonom… albo je uwolnij.
Młody król, bohater wojenny. Książę z demonem skrywającym się w jego sercu. Mieszkańcy Ravki nie wiedzą, co Nikołaj Lancov przeżył podczas krwawej wojny domowej, i młody król zamierza dopilnować, by tak zostało. Jednakże z każdym dniem drzemiąca w nim mroczna magia przybiera na sile, grożąc zniszczeniem tego, co wybudował.

Zoya Nazyalensky poświęciła życie na odbudowę armii griszów. Wie, że mimo ich magicznych talentów griszowie nie przetrwają bez Ravki będącej dla nich azylem, i nie powstrzyma się przed niczym na drodze do zapewnienia Nikołajowi tronu.

Daleko na północy Nina Zenik prowadzi swoją własną wojnę przeciwko ludziom, którzy pragną zniszczenia griszów. Przytłoczona żałobą i własnym przerażającym talentem musi pogodzić się z bólem przeszłości, jeśli ma mieć jakąś nadzieję na pokonanie niebezpieczeństw, które czekają na nią na lodzie.

Ravkański król. Ravkański generał. Ravkański szpieg. Przekroczą granice nauki i przesądów, magii i wiary, zaryzykują wszystko, żeby ocalić słaby kraj. Jednakże pewnych sekretów nie da się utrzymać w tajemnicy, a pewne rany nigdy się nie goją.
🧡🧡🧡

„Król z Bliznami” autorstwa Leigh Bardugo to pozycja, co do której miałam wysokie oczekiwania. Po przeczytaniu trylogii „Grisza” oraz cyklu „Szóstka Wron” nadszedł czas na tę pozycję. Nie mogłam się jej doczekać, głównie ze względu na postać Nikołaja, który już wcześniej podbił moje serce.
Jakie są więc moje wrażenia po przeczytaniu? Cóż, szczerze muszę powiedzieć, że ciut się rozczarowałam. Nie do końca jestem usatysfakcjonowana. Kończąc lekturę, odczuwałam pewien niedosyt. Co prawda na plus jak dla mnie była możliwość czytania o bohaterach, których zdążyłam polubić w trylogii „Grisza”, jak i w cyklu „Szóstka Wron”.
Jednak brakło mi porywającej akcji, jaka zwykle towarzyszyła pozycją napisanym przez Bardugo. Nie chodzi o to, że się nudziłam, ale o to, że tak naprawdę książka skończyła się, zanim zdążyłam się wciągnąć w fabułę. Nie tracę jednak nadziei. Zakończenie ma, duży potencjał co pozwala wierzyć, że kontynuacja będzie znacznie lepsza.
Tym razem jednak postaram się nie nastawiać na nic. Na wszelki wypadek, żeby się nie zawieść.