Kres zaślepionych recenzja

„Kres zaślepionych” to drugi tom książki Marcina Halskiego cyklu Zaślepieniu, pamiętacie, jak wspominałam wam o pierwszym tomie? Autor zaprosił nas do świata pełnego brutalności, niebezpieczeństw i klątwy, która dziesiątkuje ludzkość. Zaślepieni atakują zbiorowiska ludzkie, sprawa nie wygląda dobrze. Czy tym razem ludzkość osiągnie to, czego pragnie? Jak żyć, kiedy nad tobą widnieje zagrożenie? Marcin Halski potrafi zaskoczyć czytelnika, sprawić, że nie będzie w stanie się domyślić jego następnych posunięć. Niewielu autorów potrafi w taki sposób igrać z czytelnikiem. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, a kiedy otworzyłam książkę ogrom zaskoczenia, emocji i niebezpieczeństw uderzył we mnie.

W książce „Kres zaślepionych” aktorstwa Marcina Halskiego dzieje się naprawdę wiele, Soni została uwieziona w stolicy Walmii. Dziewczyna spodziewa się dziecka, a to właśnie w niej i jej potomstwu kładzie się tak wielką nadzieję na pokonanie klątwy zaślepienia. Los Heniego pozostaje nieznany, Soni traci nadzieję na uwolnienie. W zamku, w którym przebywa Soni jest tajemnica do rozwiązania, czy uda się kobiecie to zrobić? Co jeśli to właśnie tam można stworzyć antidotum, o którym wszyscy marzą? Czy znajdzie się ktoś, kto pomoże tego dokonać? W świecie, gdzie zaufanie może kosztować człowieka zbyt wiele trzeba uważać, kogo otacza się wiarą w uczciwość jego motywów. Czy ludzkość zostanie ocalona?

„Kres zaślepionych” ukazuje nam genezę klątwy, co nie było przyjemne, świat ukazany zaraz po jej wybuchu, dezorientacja. W końcu autor pokazał nam, co doprowadziło do katastrofy, a ja nie mogę wyjść z podziwu. Powieść Halskiego jest równa, utrzymuje poziom poprzedniego tomu, jest mrocznie i niepewnie. Akcja książki jest bardzo dynamiczna, czasami zwalnia, daj nam wytchnienie, aby znowu przytłoczyć nas obecnymi wydarzeniami. Zastanawiałam się, czy i tym razem uderzą w nas moralne rozważania i tak było. Ludzka natura ostatnio często mnie negatywnie zaskakuje, jako gatunek jesteśmy zaślepieni i dążymy po trupach do celu. Tak, jak w przypadku poprzedniej książki nie mogłam się oderwać od lektury. „Kres zaślepionych” to książka, która zagościła na dłużej w moich myślach, pomysł, jak i wykonanie są na najwyższym poziomie. Styl Marcina Halskiego jest bardzo przystępny, łatwy w odbiorze i sprawiający, że bardzo trudno jest odłożyć książkę na półkę. W powieści znajduje się wszystko, co powinno w dobrej lekturze, emocje, fabuła z silnym i wyraźnym przesłaniem, zaskoczenia, nagłe zmiany fabularne. Z całą pewnością czytając powieść nie będziecie się przy niej nudzić.