Dziewczyna z kabiny numer 10 recenzja

Już wcześniej czytałam powieść Ruth Ware, jednak pomimo, iż była do bólu przewidywalna to sądziłam, iż sama autorka ma duży potencjał. Po lekturze jej najnowszej powieści, wszelkie dobre słowo, jakie miałam na temat tej pani straciło wartość.

Lo jest publicystką w magazynie podróżniczym, z tej okazji ma przebyć dziewiczy rejs na pokładzie statku Aurora. Przed wyjazdem Lo zostaje zaatakowana. Pomimo tych przykrych wydarzeń, kobieta postanawia nie odpuścić rejsu. Pierwsza noc na pokładzie zamienia się w koszmar. Lo jest przekonana, że doszło do zabójstwa: hałas i ślady krwi, jedynie ją w tym utwierdzają. A kiedy okazuje się, że zniknęła dziewczyna z sąsiedniej kabiny, Lo postanawia działać. Nikt jej nie wierzy, a fakt, iż kobieta przez lata zmagała się z depresją i owego wieczoru była pijana, wpływają jedynie na jej niekorzyść.
Co się stało z dziewczyną z sąsiedniej kabiny? Jaka okrutna prawda wyjdzie na jaw?

Bohaterka to histeryczka, z którą ciężko wytrzymać przez rozdział, nie wspominając o całości. Rozpieszczona księżniczka, która jedynie jojczała na wszystko co żywe, jęczała żebrząc o sen i miała mniej w sobie iskry życia od martwego płaza. Dochodzi do tego jej wydumana depresja i przepis gotowy, by znienawidzić główną bohaterkę w całej okazałości.

Nie znoszę takich ludzi; mówią o „demonach, z którym każdy musi się zmagać”, a tak naprawdę, to rozpieszczone bachory, które dostały zbyt wiele od życiai nie potrafią nawet tego dostrzec. Więc nie kapuję, jak może się nad sobą w ogóle bohaterka użalać, a przy tym być tak niewiarygodnie tępa; bo to, co Lo zajęło całą wieczność, ja rozgryzłam już na wstępie.

Przewidywalna, chaotyczna, nudna, a przy tym niemiłosiernie rozczarowująca – to pierwsze myśli, jakie przychodzą mi na myśl o „Dziewczynie z kabiny nr.10”; zaś porównując ten gniot z jakąkolwiek, nawet najsłabszą powieścią Agathy Christie jest obraźliwe dla zmarłej pisarki. Z całą pewnością odradzam lekturę, szkoda czasu i papieru na ten chłam!