Korporacyjny as recenzja

 

Na początku trzeba wyraźnie zaznaczyć, że ta książka to erotyk, romantyk. I na takie książki należy patrzeć inaczej, bo nie jest to literatura wysokich lotów. 

                Zaczynając czytać tę książkę myślałam, że będzie naprawdę słaba, zaczynała się stylem dwunastolatki piszącej na wattpadzie fanfiki, mimo wszystko czytałam dalej i nie żałuję. 

                Autorka poprowadziła ,,Korporacyjnego Asa’’ niesamowicie. Podobało mi się to, że nie skupiła się tylko na relacji pomiędzy Nathanem, a Fioną i opisała losy ich przyjaciół, rodziny oraz wprowadziła w to wszystko prowadzenie firmy i to było mega ciekawe, naprawdę. Na początku myślałam, że będzie tam tylko o niej wspomniane, tymczasem jej wątek rozwinięty był fantastycznie, pokazana była ta walka o nią. 

                W niektórych momentach miałam ochotę śmiać się naprawdę głośno, bo Sandi Lynn wprowadzała zamieszanie. W ciągu 30 stron wydarzyło się niesamowicie dużo i po tym chciłam skończyć czytanie. 

                                                                                                                                                        *** 

                Fiona została zdradzona i wybrała najgorszy rodzaj zemsty dla faceta – zniszczyła mu nowiutkie auto. W kasynie poznała Nathana, z którym nie chciała się umówić ze względu na to, że uważała, iż jest to typowy gracz, zwodziła go i podawała fałszywe imiona i nazwiska oraz numer telefonu. 

                Nathan był/jest zainteresowany Fioną, w końcu ona jako jedyna mu odmówiła, a kiedy dowiaduje się, że jest właścicielką firmy winiarskiej… 

                                                                                                                                                         *** 

                Generalnie cały pomysł i wykonanie jest mega na plus, ale były momenty złe, po prostu złe. 

                Mega się wczułam i kiedy bohaterka przechodziła jakieś załamanie to ja też, co jest mega świetne. W niektórych momentach jej nie rozumiałam, bo obrażała się za nic. 

                Aa! I mściła się świetnie! Nadal się śmieje na wspomnienia każdej z zemst. 

                A zakończenie… Tego właśnie oczekiwałam, ale nadal nie mogę zrozumieć dlaczego Lydia – przyjaciółka głównej bohaterki, nazwała swoją córkę Finley, a sama główna bohaterka swoją córkę – London. Już pomijam fakt, że za każdym razem, kiedy padało imię Fiona śmiałam się.